Tam gidecekken durdu ve arkasına döndü. İşte onun o harika sesini duymuştum."Benim adım da Kayra"hafifçe yanaklarına düşen damlaları silerken gülümseyerek çıktı odamdan. Geç olmuştu. Günlüğüme uzandım ve ilk sayfasına şunları yazdım."Önemli olan acıyı hissetmekse bu gece acı benimle..."
Sabah kalkar kalkmaz Talha abiyle karşılaştım. Yetimhaneden geliyordu. Elindede papatyalar vardı. Bana uzatırken "Bu papatyaları Hümeyra senin için topladı. Öyle bir kıskandım ki"dedi sonrada hafifçe gülümsedi. Teşekkür ederek aldım papatyaları elinden(Keşke Hümeyra hanım kendisi getirseydi) Sanki içimi okuyormuş gibi güldü. "Hadi kalk da yemeğe gidelim" Sözcüklerini bitirdiği gibi yataktan fırlamıştım. Koşarak lavobaya gittim. Hay Allah kafamda hala şapka vardı. Şimdilik çıkartmamak en iyisidi hiç ağlayamazdım. Üstümdeki bu salakça duran hastane elbisesini çıkartıp eşofmanlarımı ve bol siyah hırkamı giyinip kapıda beni bekleyen Talha abiye eşlik ettim. Yemekhaneye geldiğimizde hemen ilk boş bulduğumuz masaya oturduk. Talha abi yemek almak için sıraya girdiğinde tek başıma etrafımı izliyordum ki birden Kayrayı gördüm. Bana bakıyordu. Benimde ona baktığımı görünce utangaç bi çocukmuş gibi kafasını önüne eğdi. Hangi cesaretle bilmiyorum ama kalkıp yanına gittim. Masasına oturduğumu görünce şaşkınlıkla bana bakıyordu. "Şey... belki... düşündümde yemekten sonra dışarı çıkabiliriz. Bana baktı bu sefer utangaç durmuyordu. Gülümsedi."Söylesene adın ne?"Adımı söylemediğimi hatırladım."Edis"dedim.Aniden gözlerinin büyüdüğünü gördüm."Sen ciddimisn?"Biraz soluklandıktan sonra"Evet"diyebilmiştim.(İlk tepkiler hep böyleydi.)Yavaşça yaklaşıp"Sen gerçekten güzelsin,baksana adının tınısı bile çok hoş"dediğinde yanaklarım kırmızı olmayı bırakmış üstüne yumruk yemiş gibi ayrılmıştı. Bu halimi görünce bağırarak gülmeye başladı. Herkes bize bakıyordu. Tam acaip utanmışken o herkesler Kayranın gülmesine eşlik ettiler. Bu bi şakamıydı?Daha tam karar verememiştim. Ama çok hoşuma gitmişti. Bende gülmeye başladım. Birden aklıma yetimhane gelmişti.Orda bize"Hastanede gülmek yasaktır ve kimse bundan hoşlanmaz ayriyetten orada eylenemezsiniz"demişlerdi.Belki de düşüp bi yerimizi yaralamayalım diye demişlerdir diye düşündüm. Sonra gözlerim yine Kayraya ilişti.Kafasına taktığı şapka koyu yeşildi ve ona çok yakışmıştı. Hafifçe sırıttım."Bu şapka sana çok yakışmış."Bana gülümseyerek baktı"Kanserlik bana yakışan en güzel şeydir. Şapka bahane"dediğinde elimi tutup "Yaran var"diye seslendi ve öptü. Fena halde kızarmıştım.Ona baktım ve"İşte bunun gibi bi bahane"dediğinde şok dalgaları çoktan kıyıya vurmuştu.
