zihnimdeki delik

merhabadan önce, elveda

''dediğim gibi, en büyük hatam insanlardan cümlelerimi bitirmelerini beklemekti.
hayatımın belli bir dönemine kadar hep böyle yaptım zaten.
gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye.
kadınlardan bunu bekledim.
birisi gelip 'evet, ben seni tanıyorum.' desin diye bekledim.
ve o kadına aşık olacaktım''

nereden çıktın öyle durup dururken,
oysa tüm hislerim üçlü koltukta yatıyordu.

-hoş geldin.

fakat bu kez,
yok olup gitmek ile var olup yitmek arasında,
başlamadan bitiriyorum.
tecrübeyle sabit kalan; rakı, balık ve yalnızlık.
roma yanıyor,
ben kendime boktan bi' son yazıyorum.

-hoşçakal.

satır satır ezberledim her hattını,
hatrına döküyorum bu kez satırlara.
izninle gömeceğim,
son olsun.

çünkü sen ve ben,
ancak bi' hayal kadar gerçek...

-hiç rastlaşmamalıydık.

ve bir hayal gibi,
sonsuzluğa kavuşacağız.

-her şey güzel olabilirdi.

titreyen ellerim var benim,
kırmızı gözlerim.
süslü cümlelere gizlediğim,
gece gibi karanlık,
göğe uzanan değil ama,
cehenneme kök salmış düşüncelerim.

bu bok çukuru, tek kişilik.

peşin hüküm bi' teslimiyet,
haram diyen büyükler kadar.
hiç olmamış,
tam ortasında kalmış,
harcanmış.

-çok yorgunum, bazen güneş hiç doğmuyor.

baştan kaybedenlerin çalar saati;
dııt dıt.

dııt.

dıt.

uyuyoruz,
uyanıyoruz.
yaşamak gibi bi' intihar şekli var,
günbegün ölüyoruz.