Decaying Nirvana

CHAPTER 1

Leigh's POV

Peaceful, silent and relaxing. Ganitong lugar ang gusto ko. Yung tipong makakapag-isip ka ng walang sagabal at ng walang ingay na pwedeng magdistract sayo.
Nasa likod ako ng Administration Office at dito talaga ang nakasanayan kong tambayan. Hindi naman masasabing masukal dito, hindi lang talaga ito naaalagaan.
Malabong na ang mga damo at masyado ng malaki ang mga puno. But that doesn't make the surroundings scary. It was making it quite mysterious and enchanting actually. Sa mga ganitong lugar ko gustong magpunta. Hindi katulad ng ibang estudyante sa school na 'to, ayaw ko sa cafeteria. Ingay at matitinis na boses lang ang naroon doon bukod sa chismis.

Naka upo ako sa lilim ng puno habang nagbabasa ng libro.
This is where I find my peace and my way of escaping the reality. At narerelax kasi ang utak ko.
I was too engrossed on what I was reading when my phone vibrated. I got a text.

"Gurang, asan ka na? May practice tayo remember? Lagot ka niyan kay Coach pag nalate ka na naman."

Ohh...I totally forgot about that. Buti't pinaalala niya.

"Coming Batuta. Dont get your panties in a twist." Reply ko sa kanya.

Kung hindi pa niya pinaalala na may practice pala kami, wala akong balak umalis sa komportableng katahimikan ko.

Pagkuwan, nagdesisyon akong bumangon sa pagkaka upo at inilagay ang libro ko sa bag saka isinukbit ito sa balikat.

Malapit na kasi ang school festival kaya todo ensayo na ang archery club kung saan ako nabibilang.

I made my way to the hallway. As usual, naroon na ang mga estudyanteng may kanya-kanyang mundo. May nagtatawanan, nagfi-flirt, nagbabatukan, at ang iba ay tinatapunan ako ng tingin.
I did not bother acknowledging their stares. I just walked with my head hung low.

I don't know what their problem is but I hate their stares that were burning behind my back.
All of a sudden, bigla na lang gumalaw ang lupa and it collided with my head and butt.

What the fudge? That hurts. Bad.
Napapikit ako sa sakit at inis.
Who on Earth had the guts to do such thing to a Leigh Leviste?!

Tumingala ako upang sigawan ang bumunggo sakin but then I was tongue-tied. He looked at me with his left eyebrow raised. And he's gorgeous -.- Wait what?

Well...fine. He has a beautiful pair of blue eyes at matangos na ilong. Fair-skinned at maganda ang sense of fashion. Well, he looks...decent. Kahit gaano pa siya kagwapo, ay binawi naman into ng ugali niya. Yes, you heard me right. I judged him too fast but you can't blame me. Ni hindi siya nagpakita ng simpatiya sa mukha! Sa gwapo niyang mukha!

Tumayo ako at pinagpagan ang sarili ko habang yung lalaki naman nakatingin lang sakin. YES! Nakatingin lang siya sakin. He did not bother lending a hand!
Tinitigan niya lamang ako pagkatapos kong makatayo habang umangat naman ang isang kilay ko.
Tumikhim ito bigla saka tumalikod. Laglag ang panga ko. Is he not going to apologize?!

Tatawagin ko sana siya but he had already drowned out the crowd.
Napatiim-bagang ako.
'Why, that rude son of Adam!' Inis na singhal ng isip ko.

I sighed then face-palmed. Arrogant son of a b****.

Imbis na patayin siya sa isip ko, nagpatuloy na lamang ako sa paglalakad. He's lucky I weren't on my usual self kung hindi ay kanina pa pumutok ang nguso niya.

Habang nagkalakad, napapikit ako ng maalala yung mukha niya. Gwapo siya, oo. But he can't even utter an apology.

Pagdating ko sa plaza, agad akong sinalubong ni Dawn.
"Uy gurang! Saan ka ba nanggaling?" Bungad nito sakin.