6. Unlucky

33 0 0
                                    

"What is this?" He asked.
I snorted.

"It's obviously a bullet, airhead."
Sinamaan niya 'ko ng tingin.

"I know. What I mean is 'what' is this 'for'?"
Nagkibit-balikat ako saka sumandal sa kinauupuan.

"I have no idea. Basta lang yan iniwan sa harap ko."

"Nakilala mo kung sino ang nag-iwan nito?"

"No. All I saw was a cloaked figure climbing up our school borders. But when I ran close to it, it disappeared out of thin air."

"Have you told someone else other than me?" Umiling ako at nagpakawala ng buntong-hininga.

"This is getting harder than we thought."
Inilapag niya ang bala sa mesa at ipinag-krus ang braso."So, nagparamdam na ba ang binabantayan mo?"

"Not yet. He does not even display any suspicious move inside the campus. Ang nakakainis pa, kapag nagkakasalubong kami, he won't even spare me a glance! As if I don't even exist at all. Its not that gusto kong lingunin niya 'ko. Gusto ko lang malaman niya that I have my eyes on him."
Tumawa si Chris dahilan para samaan ko siya ng tingin.

"Well, that's quite a handful you have there. 'Wag mong sabihin nafu-frustrate ka 'coz you're being ignored? Or baka hindi talaga niya alam na inoobserbahan mo siya?" Napanting kang tenga ko sa sinabi niya.

"Shut your trap!"

Natigil kaming pareho nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Sophia at Christine kasunod si Markus. They lowered their heads in a lout making me wince.

"Lady."  I groaned loudly then face-palmed.

"Straighten your backs, Nincompoops. I told you. You down have to bow. It make me uncomfortable."
Agad namang tumalima ang tatlo at tinapunan ako ng ngiti. Narinig kong tumawa si Chris ng bahagyang pero hindi ko siya binalingan.

"Kamusta?"

"Ayos naman. Just a little rough around the edges. Napapadalas ang charge namin kaya eto, pagod."
Nagsiupuan sila sa couch.

"Pansinin ko nga. How's the President by the way?"

"He's as hale as a horse. Mukha ngang hindi siya napapagod kaka-utos eh. Almost every week ata ang pagbibigay ng charge samin." I chuckled lowly.

Lumapit si Markus sa desk sa harap ko at may pinulot.
"What's this?" Kinuha ni Markus ang bala na ipinakita ko kay Chris kanina at sinuri ito.

"Strange. Its color is unusual. Kakaiba sa normal na silver bullet."
Hindi na 'ko nagtaka pa kung paano niya napansin iyon kaagad. He's an expert with guns and bullets and weapons after all.

"I think I've seen something like this before."
My eyes swiftly whipped towards him. My ears perking up on what I just heard.

"Where?"

"I don't know where. I can't remember. Basta nakita ko na 'to. Perhaps if I see it again, I'll surely recognize it."
I bit the insides of my cheek.

'Well, aren't I unlucky?'

Sa sinabi niya, may kakaibang kaba ang umusbong sa dibdib ko. A bizzare feeling I can't point out where it originated. I shrugged the feeling off, deciding to worry about it later.
I'll have my answers soon enough.

Nag-uusap si Markus at si Chris habang naupo naman sa tabi ko si Christine.
Nakangiti ito at may kakaiba sa paraan ng pagtingin niya sa'kin.

Decaying NirvanaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon