Jonghyun'a yardım eden bir yol arkadaşı, her zaman yanında olan. o bazı şeylerden usanarak hayatına son vermek istiyor. Ama onun yaşam kaynağı son anda yetişiyor.
(Jonghyun keşke gerçektede sana yetişebilselerdi)
Her zaman yapmaktan zevk aldığım şeyi yine yapmaya gidiyordum. Yataktan kalktım üstüme düzgün birşeyler giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve aşağı indim. Her zaman ki klasik gün işte. Aşağı indiğimde abim kahvaltı yapıyordu.
"Melis : günaydın abicik"
"Çınar : günaydın bebek"
"Melis : abi artık şu lakaptan vaz geçsen diyorum."
Masanın üstünden ellerini uzattı ve yanağımı sıkmaya başladı.
"Çınar : ama bebeksin biraz birşey yede kilo al bez bebek gibisin"
"Melis : abicik ben zayıf değilim sen kilolusun" Diye laf soktum ve mutfağa kaçtım. Kafamı mutfağın kapısından çıkardığımda abim sakindi hemen yanına gittim yanağını öptüm birkaç atıştırmalık aldım sofradan. Ve çıktım.
"Çınar : yaa melis sen eninde sonunda eve geleceksin. Tartılacağız"
Abimin en son duyduğum sözüyle hafif bir gülümsedim. Abim takıntılıdır. Tatlı,çocuk gibi ee biraz da bana benziyor. Biz abimle tekiz. Ailemi trafik kazasında kaybettik. Bir abimle ben kaldık. Zaten aramızda pek yaş farkı yok 4 yaş falan var. Biz yarı türk yarı koreliyiz yani meleziz. Babam türk, annemde bizim gibi melez bir tarafı türk bir tarafı kore. O yüzden kökenimiz türk. Yani türkiyeye daha düşkünüz zaten ben türkiyede büyüdüm liseyi sadece burda okudum. Normal de benim gibi insanlar, kendine ayrı ev tutarlar yanına kız arkadaşlarını alır öğrenci evine dönüştürür. Ama benim almama gerek yok çünkü; abimle yaş farkı olmadığı için kafa dengiyiz. Abim benim hem annem, hem babam, hemde arkadaşım. O benim herşeyim.
Biraz yürüdükten sonra gelmiştim. Hemen caddedeki caffe'nin bina aralığına koyduğum tabureyi aldım ve ortaya geçtim. Tabureyi açtım ve oturdum. Daha sonra ise gitarın fermuarını açıp gitarı elime aldım. Çalmaya başladım. Ve (1nb'nin where U at) şarkı medyada şarkısını söylemeye başladım. Zaten bizim buranın kişileri beli beni hep belirli kişiler seviyor ve dinlemeye geliyor. Hatta birgün kursa gittim diye gelmemiştim. Bana birşey oldu diye ortalığı karıştırmışlardı. Valla ne yalan söyleyeyim sesim güzel. Zaten güzel olmasa neden herkez başıma toplansın ki. Şarkıyı bitirdim ve birkaç şarkı daha söyledim. Ve sonra toplanmaya başladım. Ben gitarımı kabına koyarken biri gelip omuzuma dokundu. Kim diye arkamı döndüğümde bir tane 30 yaşlarda adam gördüm.
"Adam : afedersiniz ben sizi baştan beri dinliyorum da sesiniz çok güzel ve size bir teklifte bulunmak istiyorum."
Dedi ve bana cebinden küçük bir kart çıkartıp uzattı. Ben neye uğradığımı şaşırdım. Anlamadım bu ne demek oluyor?.
"Melis : afedersiniz ama ben anlamadım ne demek istiyorsunuz?"
