Clubgevoel

Eeuwige studenten

Celeste haar non verbale antwoord had ik maar als 'ja' geïnterpreteerd. Als je antwoord geeft door te zoenen telt het als een ja. Nog zo'n label. Het mos van het zoenen. Het getmos. Ook nooit begrepen waarom zoenen in Groden ineens een Engels woord werd. Waar normaal voor alles 'verschoning!' werd geroepen door de Commissie is getten wel weer geaccepteerd. Accepté. Valt dat eigenlijk onder het verschoningsmos? Nooit echt over nagedacht. Ik voelde ook geen behoefte om dat ooit te proberen in de Kroeg. Als niet de Commissie 'Verschoning!' zou roepen, dan zou ik wel direct voor geep worden uitgemaakt door mijn jaarclub. Mijn jaarclub, JC Sabel. Ze waren het begin en mijn voornaamste netwerk sinds ik ging studeren. Het was meer dan alleen een vriendengroep of netwerk. Ik dacht aan mijn vader, Paul van Amerongen-Doesberg, de reünist van ASC. Elke maand kwam hij nog samen met andere reünisten van ASC. Dat gebeurde al sinds ik me kon herinneren. Mijn vader vertelde me altijd dat aan mijn wieg zijn oude ploeg van Nearus stond en ik weet nog dat ik mijn eerste biertje aangeboden kreeg door een dispuutsgenoot van Beaufort. Zij waren mijn eerste aanraking met de mores van het studentenleven. Hoewel ze allemaal grijs werden of ze al kaal begonnen te worden waren ze weer even in de bloei van hun leven. Ze waren spontaan niet meer 50 maar 21. Iedereen kreeg weer de Amsterdamse grote bek en mijn vader was ineens een stuk amicaler dan de rest van de tijd. Hij bleef dan een dag of twee erna nog zo amicaal. Het sobde in de twee dagen weer weg en hij was weer gewoon Paul en papa, zoals altijd. Op de avonden dat zijn jaarclub of dispuut er was was de wereld voor mij anders. Ik was rond de acht jaar oud. Ik begreep niet waarom ze zo'n omslachtige term gebruikte voor een besteklade. Of waarom ze vasthielden aan de ''oude en correcte term'' voor een koelkast. Mores en tradities. Ik kon er nog niet inkomen. Mijn beleefwereld was heel anders toen, niet beseffend dat ik nu een vergelijkbare levensstijl heb.

Ik zette me af met mijn handen achter me. Ik was opgestaan en reikte mijn arm uit naar Celeste die ik hiep opstaan. We hadden daar een klein kwartier gezeten zag ik. Een Grodens kwartiertje. Ik sloeg een arm om haar middel. Net naast haar onderrug. Casual hield ik mijn hand op haar lichaam. We liepen terug naar het gebouw met de twee dakgevels. Ik voelde Celeste haar hand ook mijn onderrug vastpakken op eenzelfde manier zoals ik dat bij haar deed. ''Ligt je jas nog in de kleedkamer?'' vroeg ik met een zware stem. Mijn keel voelde alsof ik gerookt had. Ik had niet gerookt, niet vanavond. Op de AB feesten van hockey was dat ook 'not done'. Daarnaast was mijn moeder een expert in het ruiken of iemand gerookt had. Ik heb een maand geen zakgeld gekregen toen mijn moeder had geroken dat ik had gerookt na een schoolfeest. Dat was het eerste schoolfeest van het Mendelcollege waar ik mocht drinken. Ik was toen net 16. Na zes glazen Jupiler was ik dronken. Ik voelde me echter slechts aangeschoten. Lodewijk had een pakje Chesterfield. Hij rookte daarvoor nooit, daarna is nooit gestopt. Hij was toen ook redelijk ver heen. Toen hij het pakje uit zijn broek haalde deed hij alvast een onaangestoken peuk in zijn mond. Hij bood er mij eentje aan door het pakje met de open kant naar mij te laten wijzen. Het leek me wel stoer op dat moment. Ontzettend stoer, ons rokers. We pretendeerden al jaren gerookt te hebben. Niemand van ons had aan een aansteker gedacht.

om me heen pro���G��i