Inna Rzeczywistość

7 HUNTER

Samochód jego wujka stał zaparkowany przed garażem. Hunter westchnął i zaparkował swoje auto tuż obok. Doskonale zdawał sobie sprawę, dlaczego się pojawił i choć był na to przygotowany, po prostu mu się nie uśmiechało na kolejną rozmowę. 

            Dopiero co wrócił z biblioteki, gdzie przeprowadził rozmowę z Derekiem. Tak jak myślał, jego przyjaciel uwierzył mu w kolejne kłamstwa i mimo, iż przekonanie go było łatwiejsze niż zakładał, w dalszym ciągu nie lubił tego robić. Co jak na ironię mogło być zabawne, bo przecież oboje okłamywali się od dziecka. Tylko z tą różnicą, że Hunter znał prawdę, którą Derek czasami nieudolnie ukrywał.

            Jak na przykład kilka dni temu.

            - Już jestem! – krzyknął, odstawiając przy drzwiach swój plecak i udając się później do jadalni. Jak przewidział, mężczyzna siedział i jadł kolację. Na widok siostrzeńca uśmiech pojawił się na jego twarzy.

            - Daj mi najpierw zjeść. – Odezwał się Hunter, gdy jego wujek już otwierał usta, aby coś powiedzieć.

            Słysząc to, ten tylko przewrócił oczami, ale się nie odezwał.

            Hunter w końcu opadł głośno na krzesło i zaczął nakładać sobie jedzenie na talerz. Rozglądnął się za Maggie, ale prawdopodobnie kobieta już dawno wróciła do domu. Jego ojca jak zwykle nie było, ponieważ zarządzanie firmom było ważniejsze, a matka wyprowadziła się od razu po rozwodzie i zamieszkała w Anglii. Chłopak odwiedzał ją kilka razy w roku i często rozmawiał z nią przez telefon, ale przeważnie był sam.

            No chyba, że jego wujek miał sprawę, jak w tym momencie.

            - I tak Blake potrzebuje jeszcze trochę czasu, więc ten temat może poczekać. – Zaczął mężczyzna, a na twarzy Huntera pojawił się wredny uśmieszek. No i się zaczyna, pomyślał. – Ale chciałbym ci przypomnieć, że twoje oceny znów są złe. – Dokończył.

            W odpowiedzi usłyszał prychnięcie.

            - To poważny temat, Hunter. – Jego wujek przerwał jedzenie i założył ręce na piersi. – Dwa miesiące temu twoja średnia się polepszyła i to w takim stopniu, że trener zastanawiał się czy, aby nie dać ci drugiej szansy... - przyjrzał się mu uważniej - ale od miesiąca znów jest gorzej.

            Chłopak poczuł ukłucie w piersi i od razu pogorszył się mu humor.

            - To nie twoja sprawa. – Powiedział z pełną buzią. Nie wiedział który temat był gorszy.

            - Moja i doskonale o tym wiesz. Nie mam pojęcia co się z tobą dzieje od kilku tygodni. Myślałem, że korepetycje coś dadzą... i dały, ale nie na długo.

            Nienawidził tego świdrującego spojrzenia. Stryj doskonale potrafił go przejrzeć. Zwłaszcza jeśli chodziło o szkołę. Odkąd Hunter był młody, a jego ojciec coraz gorzej radził sobie z rozwodem i wyjeżdżał, mężczyzna uznał, że będzie mieć na niego oko. Oczywiście tak, aby nikt nie dowiedział się, iż byli rodziną.

            - Nie mieszaj się w to. Oboje wiemy, że moje oceny nie są ważne. – W jego głosie dało się usłyszeć złość, choć próbował to ukryć.

            - Może i nie są, ale do jasnej cholery powinieneś przynajmniej udawać, że się nimi interesujesz...

            - A po co? – Miał już dość. Rzucił widelec na talerz i spojrzał ostro na członka swojej rodziny. – Szczególnie teraz, kiedy Alex się pojawiła niepotrzebnie się tym przejmować, bo mam inne rzeczy do roboty. A w dodatku widziałem ją z Mią... - Skrzywił się na myśl o rudowłosej. – I teraz nie tylko mam niańczyć Dereka, ale też zastanowić się jak skłócę je ze sobą. – Kolejny ucisk w klatce. Czasami nienawidził tego, jaką rolę przyszło mu w tym wszystkim odegrać. W dodatku był zły, że to akurat rudowłosa była przy dziewczynie. Czasami miał wrażenie, że wszechświat robił sobie jaja z niego.