Przyjaciel [Zakończone]

Rozdział I

 Matt

Spojrzałem na Alexa, który głaskał po plecach swoją dziewczynę, Lucy. Choć starałem się nad sobą zapanować, to czasem wstrząsały mną dreszcze obrzydzenia i zażenowania.

Czemu tak bardzo zależało im na mojej obecności? Dlaczego miałem patrzeć na ich dowody miłości? I wreszcie: jaki demon sprawił, że zgodziłem się na spotkanie? Przecież to bolało. Sama ta chora i nienormalna fascynacja względem Alexa doprowadzała mnie szaleństwa, a co dopiero widok Lucy trzymającej jego dłoń.

Westchnąłem poirytowany, opierając ręce na drewnianym stoliku. Któryś raz z kolei przebiegłem wzrokiem po twarzach stałych klientów. Jedni starsi, drudzy młodsi. W dłoniach albo trzymali kufle z piwem, albo kieliszki. I mimo że godzina młoda, dwóch zdążyło już się upić.

– ... może ona by cię jakoś uszczęśliwiła, co? – Poczułem delikatne kopnięcie ze strony Alexa.

Nieśpiesznie przeniosłem wzrok na przyjaciela. Wiatr rozwiewał mu krótkie, blond włosy w różne strony. Patrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi ślepiami, które dawały mi znak, że obydwoje oczekują odpowiedzi.

Czego? Właśnie w taki sposób miałem ochotę mu odpowiedzieć.

– Co? – wymamrotałem jednak. Niby łagodnie, a z drugiej strony oschle.

– Mówiłam, że powinieneś znaleźć sobie dziewczynę. Może ona by cię jakoś uszczęśliwiła. – Spojrzała na mnie z nieukrywanym współczuciem.

No proszę was... To ostatnia rzecz, której teraz potrzebowałem, naprawdę.

Poruszyłem szklanką, by wymieszać piwo i jakimś sposobem zatuszować niezręczność.

– Od jakiegoś czasu chodzisz taki markotny. Rozejrzyj się wokół siebie. – Pochyliła głowę, próbując złapać ze mną kontakt. Brązowe oczy patrzyły na mnie serdecznie. – Masz ogromne powodzenie i powinieneś korzystać, póki możesz.

– Lucy ma rację – odezwał się chłopak. W tym momencie jego uśmiech został zastąpiony powagą.

– Chyba żartujecie – odparłem, gdy ich natarczywe spojrzenia zadziałały mi na nerwy. – Znajdę kogoś, kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Dostarczacie mi tyle cukru, że aż mnie mdli i to mi wystarczy.

Alex zaśmiał się pod nosem, ale mnie ani trochę nie udzielił się jego nastrój.

Byłem w stanie zrozumieć ich troskę, przejęcie. W jakimś stopniu. Ale równie dobrze mogliśmy o tym porozmawiać podczas wykładów albo w przerwie między nimi. Nie musieli mnie ciągnąć aż do baru.

– Nie warto byłoby chociaż spróbować...? – zapytała, najwidoczniej wciąż nie rozumiejąc.

Zdawało się, że ciągnęła temat tylko po to, żeby mówić. Obojętnie czy miało to sens, czy było go pozbawione.