The Lost Assassin Princess

Prologue

Kasabay ng pagmulat ng aking mga mata ay ang pagbati ng sikat ng araw. Although my eyes hurt from the light, somehow, I was able to catch a glimpse of the fine white sand where I was lying right now. I can also hear the constant crawling of the waves beside me.

It seems like nagawa akong dalhin ng mga alon sa isang isla.

I thank God for giving me a miracle. How fortunate it was that I managed to survive from that one disastrous night.

Nang makapag-adjust na ang aking mga mata mula sa liwanag tsaka ko pa lang nakita nang lubos ang isla kung saan ako napadpad. 

Kaagad kong kinapa ang bulsa ng aking damit only to find out na wala na ang baril ko ron. I almost muttered a curse if I weren't only tired enough to speak.

Iginala ko na lamang ang mata ko sa aking paligid. Mukha namang isa 'tong remote island. There are no houses and no boats or kahit ano pa man na sign na may nakatira rito. 

For almost 5 minutes I just stayed there lying and when I finally regained some energy sinimulan ko nang tumayo at maglakad patungo sa mapunong parte ng isla. Ngunit hindi pa man ako nakakalapit sa mga puno agad kong naramdaman ang matinding gutom na pilit kong hindi pinapansin kanina pa.

I just hope I would also be lucky enough to find anything edible somewhere.

I know I didn't survive that night only to die here on this island. Kahit naman mukhang wala nang pag-asa giving up isn't just my thing. If I were a normal girl siguro nagpanic na ako or maybe umiiyak na ako by now, but I just couldn't and wouldn't dahil siguro di ako sanay sa mga normal na bagay.

Pinagpatuloy ko ang paglalakad habang hawak hawak ang isang sanga na napulot ko sa tabi.

Who knows what kind of animals live here. Mabuti na ang handa and in my case talagang mga sanga at bato lang ang maaasahan ko na sandata.

Mukhang nakalayo na ako sa dalampasigan dahil hindi na gaanong rinig ang mga alon mula rito. Kung hindi nga dahil sa mga tunog ng tuyong dahon na natatapakan ko binalot na siguro ako ng matinding katahimikan.

Bahagya akong napatigil nang sumabit ang buhok ko kung saan. Hindi ko man nakikita for sure walang wala na sa ayos ang buhok ko. Nang matanggal sa pagkakasabit ang buhok ko sa payat na sanga ng puno I suddenly heard a rustle from behind dahilan para humigpit ang pagkakahawak ko sa putol na sanga na kanina ko pa bitbit.

Pagtingin ko naman sa aking likuran wala namang kahit ano na maaaring dahilan ng maliit na ingay na narinig ko. 

I was about to turn around and walk once again when I bumped into something.

"What the h*ll?"

Well I never thought a tree could speak when you accidentally bumped into it, but in a split second I realized na hindi isang puno ang nabangga ko at nagsalita kung hindi isang tao.

He wears the same shocked face as I am, but with his black Hawaiian shirt and white pants mukha siyang isang turista na namamasyal unlike me who obviously looks lost and stranded in this deserted island.

Agad siyang nakabawi sa pagkakagulat samantalang ako ay hindi pa rin makapaniwala. I don't know if finding him here is a blessing or just another disaster threatening to occur.

He suddenly smirked matapos niyang mapansin ang hawak kong sanga ng puno. Then he folded his arms across his chest like he's telling me he's going to ask something that I'm supposed to answer.

"May I know the reason why you're on my island?" he asked with full concern, yet with authority. 

-----------------------------

Hi readers! 

Sorry for the typos and grammatical errors :). 

Nag-attach ako ng photo ni Alliure sa prologue, and yes siya si Krystal Jung. I hope you continue to read my story <3.

PLEASE VOTE AND COMMENT.

Yours sincerely, 

Rosilocks