The Lost Assassin Princess

Chapter 2: A Better Lie

Muli akong nakaramdam ng pagod kaya naman nang makakita ako ng malaking bato, I didn't hesitate to take a rest and sit. I closed my eyes for a moment at sinubukan kong isipin kung ano na ang gagawin ko, ngunit sa gutom ko hindi ko na magawang makapag-isip ng matino.

I really feel exhausted. 

I thank God at nawala na ang kabute na iyon. I don't know kung saan siya nagpunta. I just wish he disappears forever and never come back. Nasasayang lamang ang oras at energy ko sa pakikipagtalo sa kaniya.

"Tired already?"

Just by hearing his voice again makes my head hurt. Kakasabi ko lang na sana 'wag na siya bumalik. Pagbukas ng mga mata ko I saw him sitting on a stone 2 meters away from me. That's right he better keep his distance kung ayaw niyang masaktan.

"Water?" He asked, sabay pakita ng isang bote ng mineral water.

The sight of it reminded me of how thirsty I am, hindi lang talaga gutom ang kanina ko pa iniinda. I feel like my lips were already dry as sand. Pakiramdam ko rin it's been a year mula nang huli akong makainom ng tubig. Still, pinili ko na huwag pansinin ang offer niya.

Nang hindi ako sumagot he shrugged, then he removed the seal and started to open the bottled water.  At tulad ng inaasahan ko, he started drinking it right in front of me.

I imagined shooting him right now.He's really lucky dahil wala sa akin ngayon ang baril ko. Tinitigan ko na lamang siya ng masama na hindi naman niya pinansin. 

"Why do you keep on rejecting me?" he asked nang matapos niyang inumin lahat ng tubig.

He sounded hurt and offended pero pakiramdam ko iniimagine ko lang iyon.

"Why do you keep pissing me off?" tanong ko pabalik, because iyon lang naman talaga ang ginawa niya mula nang magkita kami.

"I'm just trying to help," malumanay niyang sabi.

He's trying to help, yet ininom niya 'yong isang bote ng tubig sa harap ko.

Naramdaman ko ang bahagyang pagdilim ng paligid. Hindi na ito katulad ng kanina na tirik na tirik pa ang araw. Hindi ako magaling manghula ng oras, I can only tell how long I'm doing something or kung ilang oras na ang nakalipas. I can tell that mahigit isang oras na ako sa islang 'to and more than an hour na niya akong kinukulit.

When he left I really thought na napagod na siya pero nagkamali ako. Sana talaga hindi na siya bumalik pa.

"Hindi mo naman ako kilala." katuwiran ko.

At higit sa lahat hindi ko rin siya kilala.

Hindi siya agad sumagot instead he just stared at me intently as if I'm a piece of poem that he can't comprehend.