The Lost Assassin Princess

Chapter 7: The Family Portrait

It was all just a dream, ngunit halos lahat sa panaginip ko ay totoo, making it more like a flashback gone wrong.   

Sa paggising ko una kong napansin ang malambot na kama kung saan ako nakahiga. Sumunod na nakakuha ng atensyon ko ay ang matinding sikat ng araw na nagmumula sa labas. Payapa na ang langit na para bang hindi ito nagalit kagabi. 

Maging ang pakiramdam ko ay maayos, pero hindi ko maipagkakaila ang matinding gutom na nararamdaman ko ngayon. 

Judging the view from the window sigurado ako na nasa isla pa rin ako. Hindi ko nga lang alam kung nasaang parte ako ng isla ngayon.

Mula nang mapunta ako sa islang 'to wala pa akong nakikita na bahay, but clearly I'm inside a house right now. Ngunit sigurado rin ako na hindi lang 'to isang ordinaryong bahay. Sa mga kagamitan pa lang na nasa loob ng kwarto halata nang mayaman ang may-ari ng bahay. 

Bumangon ako at lumapit sa malaking bintana kung saan tanaw na tanaw ang dagat. That's when I heard footsteps behind the door. Agad kong naramdaman ang nagbabadyang pagbukas ng pinto kaya naman mabilis akong bumalik sa pagkakahiga at nagkunwaring natutulog. 

Narinig ko ang tuluyang pagbukas ng pintuan, but I didn't here any footsteps after that. Siguro ay binuksan niya lamang para tignan ako. 

"She's still asleep," rinig kong sabi niya.

Maybe he's talking to someone through a phone, dahil sigurado akong mag-isa lang siya. Footsteps never lie and that is one of the perks of being an assassin you tend to be vigilant even when it comes to small things. 

Sinasabi ko na nga ba siya ang nagdala sakin dito. Just one wrong move and any moment I'm ready to attack him. Ngunit hindi na siya muling nagsalita matapos 'yon at sunod ko na lamang narinig ay ang pagsarado ng pinto.

I waited for a minute to pass before I get up once again. Dahan-dahan kong nilapit ang sarili ko sa pinto. Pinakinggan at pinakiramdaman ko kung tuluyan na ba siyang nawala. Nang masiguro ko na wala na siya, pinihit ko ang pinto. 

Good thing he didn't plan to make me his prisoner, because I swear I won't hesitate to kill him.

I wandered through the corridors of the house. It was actually big enough to be called a house, but it was also smaller to be called a mansion. My instinct as an assassin tells me na wala na siya rito. 

I moved closer to the window at nagmasid ako sa labas na tila parang isang anino. From here, I saw him entering the forest, and just like what they say when the cat's away, the mice will play.

Pasalamat siya dahil na appreciate ko ang ganda ng bahay nila or I would have burned this house to the ground habang wala siya. 

Our mansion is bigger and a little bit gloomy, because of the color of the walls, but somehow nakikita ko rin ang mansion namin dito. Pero baka dahil ngayon lang ulit ako nakapasok sa isang bahay.