The Lost Assassin Princess

Chapter 5: Dangerous Game

Author's Note:

Hello! Thanks for reading this story. Para mas mafeel niyo yung ambiance nung lugar nagdagdag ako ng video sa chapter na 'to pero wala namang need panuorin actually haha need lang pakinggan para may background sounds kapag nagbabasa kayo :)

--------------

Bumuhos ang isang malakas na ulan. Sa lakas nito pakiramdam ko malaki ang galit sakin ng langit. Kaya bago pa man ako nakahanap ng masisilungan basang basa na ako. Good thing there was a shallow cave-like opening at the base of the rock formation. Doon ako nagstay habang walang tigil ang buhos ng ulan. 

Marami man akong kayang gawin noong bata ako na hindi kayang gawin ng ibang bata kahit minsan hindi pa ako nakaligo at nakapaglaro sa ulan. Makita palang ako ni daddy or kahit sino man sa tauhan namin, na nasa veranda agad na nila akong pinapapasok ng bahay. 

My younger self don't understand why my father won't let me. Ulan lang naman iyon. Di hamak na mas delikado pa ang iba kong ginagawa kaysa sa paliligo sa ulan. 

Once when I was 11 nagawa kong makatakas saglit sa paningin nila ngunit mga ilang segundo palang akong nakakatapak sa labas hinila na nila ako papasok. Gayunpaman kahit saglit lang akong nakapagpaulan nakakuha agad ako ng sipon, and before the day ends nagkaroon din ako ng lagnat. 

Since then hindi na ako muling nagtangka pang maligo sa ulan. Doon ko rin napagtanto na sakitin ako. 

Not because I'm a ruthless assassin ay immune na ako or hindi na ako pwedeng magkasakit. I may be stronger than others and more dangerous, but my immune system works just like that of an average person. 

Speaking of an average person bigla akong may naalala. Nasaan na kaya ang kabute na iyon? 

Hindi kaya siya naabutan ng ulan?

No, hindi ko dapat siya iniisip ngayon.

Pero sa totoo lang, kanina gusto ko tanungin sa kaniya kung saan siya pupunta ngunit di ko ginawa. Hindi dahil nacurious ako kailangan ko na siyang tanungin. I don't want him to think na interisado ako sa kaniya. I don't want him to think that I care, because really, I don't give a damn. 

I know people don't just come out of nowhere.

I end up here for a reason, so he may also have a reason for being here. Siguro dito nga talaga siya nakatira, but I'm not really in the mood to find out.

 I sneezed.  

 I really hate my immune system for not working harder. For sure maya-maya lang ay may sipon na talaga ako.   

Naupo ako sa pagitan ng mga bato, as if it can shield me against the cold winds and as if malaking tulong iyon para hindi na ako lamigin, dahil sa totoo lang even the rocks seem to be as cold as ice, or maybe nilalamig lang talaga ako. 

I hugged my knees to my chest, and watched the chaos happening in front of me instead. Gabi na ngunit ni isang bituin ay wala akong makita. All I could see are streaks of lightning tearing up the sky and shadows of trees swaying in the rhythm of the storm.