Bir uçurtma sözüm var

.....

Uzun yıllar olmuştu siyaha bulaşalı .Kendimi tartmaya başladım varoluşum ,varlığımın farkediliyor oluşları bir de ignore edilişlerimi.insan nankör bir canlı ve ben de öyleyim .Aklımda kalanlar hep o son alınmış yaralar oldu hep .Ne olursa olsun yutkunamayışlar derin izler bırakiyor insanın ruhunda.Aksi olan varsa bu da benim zafiyetim demek ki.Ne diyordum ; yavaş yavaş erezyona ugrayan bir yanım vardı bir de güçlü görümeye çalışan kibir belki degil ancak onun kıyıların da dolaşan bir gururum.Kimi tanıdıysam övünç mü dersiniz sövünç mü bilmem ama hep bir ince düşündüğümü söyledi.Günümüz dunyası hoyrattı naifliğe ise direncsizdi.Güclü olmayı tanımlarken ; kabalıktan ,kırıp dökmelerden dem vurdular en azından buna inandırmaya calıştılar.ve illaki olmazsa olmazımız "güven" o duyguların ağa babası olan kallavi bir tamamlanışken ,guvensizliği empoze ettiler çünkü güvenirsen kaybederdin.
Ne büyük saçmalık değil mi ?? Ne kadar yanlış varsa hepsinde haklıydılar.Hey ! Sakın hep başkalarının bükmeleriyle şekil aldığım cıkarımını yapmayın .Hiç kulak asmadim onlara doğrularımdan ,bildiklerimden ayrılmadım.Ne acıdır ki yaşayarak öğrenmeyi secdim.Yasadım ,öğrendim ,öldüm..
Kabuğuma adeta bir toz zerresi gibi sinmeye başladım.Güven yok ! Samimiyet yok ! Empati yok! Iyi niyet asla yer yok ! İnsan olmanın gerektirdiği hic bir ulvi duygu yok ! Peki o zaman var oluşumuzun kutsadığı tüm bu değerler olmaksızsızın yaşam nasıl var.Çorba olduk hepimiz hic birimizin yarası bir digerine denk gelmiyor artık .Sarip sarmalamak yerine pencelerimizi bileyliyoruz adına da kader diyoruz..Bir şeyleri ,birilerini suçlayınca az bir az rahatlıyoruz işte.Kırılma noktası neresiydi diye düşündüğüm de hiç birsey anımsamıyorum.Hersey ezelden boyleymiş gibi eee sorun ne o zaman .Kendini kanıksayacak kadar ayni seyleri defalarca yasamış olmak biraz da alışmayı gerektirmez mi ??
Neden alışmıyorum !!