Tam 33 yıl böyle geçti ta ki herşeyden herkesten kendimi soyutlayana kadar.Sağlıklı bir karar değildi belki.insan yalnızlığı secmeye başlayınca gerçeklerlede yüzleşiyor.Kimse sorgulayan bir beynim olduğu icin beni kendime kötü hitsettiremezdi .Uzun yillar musade ettim çünkü sorguya aldığım en ufak seyde onlari haklı çıkarmanın telaşı oldu hep icimde.Bahaneler çoğalttım ,kendime yüklendim ,muhakeme önemliydi .Ben kimseyle vuruşmadım kimseyi yargılamadım en azından iç hesablaşmalarima ,başımı yastığa koyuşlarıma kadar hatalar onlarda kaldı ,çok geçmeden üstleniverirdim herseyi.İnsan kendine bu zulmu niye yapar ki cevabi cok basit insan kalabilmek icin.Ne kadar cana batan sey varsa insan olmaktan geciyordu kanatılmak bir yerden sonra haz vermeye başladı.Gordüm ki başkalarina gösterdigim sevgi saygıda hadsizdim .Kendime hor davranmanın insan olmakla ne kadar alakası olabilirdi.Kendini sevmek önemliydi asıl tamamlanıs buydu .Mevzunun tamda burasında ilmeği kaçmıstım .Ayağıma dolanan insanlar değil artık kendimdim.yine mutsuz uyandığım sabahlardan birin de delice gitme istegi de uyandı beraberinde .Nasıl , kimle ve nereye ??
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir uçurtma sözüm var
Non-Fictionimlası bozuk bir öyküyüm , samimiyetsiz uyak kaygılarına ise oldukça dirençsizim.Siyahın bilmem kaç tonunu taşıyor ruhum.Ben ise maviyim .İçimdeki kız çocuğuna bir uçurtma sözüm var.
