Tıpkı Senin Gibi

4.Bölüm

-Ne yaptığını sanıyorsun? Bırak o bavulu!

-Blake, çek elini!

Alona, son kalan birkaç parçasını da yerleştirdikten sonra aşağıya indi. Blake hala onu ikna etmeye çalışıyordu fakat Alona onu dinlemiyordu bile.

-Alona, özür dilerim tamam mı? Bu kadar tepki vereceğini zannetmiyordum. Bunlar sadece benim sözlerim değil. Bak,  haberleri gördün!

-Onlar beni ilgilendirmiyor Blake. Benim için önemli olan sendin. En yakınımda ki kişi…

-Tatlım…Aşırı tepki veriyorsun. Hadi, geç içeri, konuşalım. Sonra doktoruna gideriz.

-Hayır, bırak iyiyim ben. Doktora falan ihtiyacım yok.

Blake, endişeli bir ifadeyle Alona’nın yüzüne baktı. Alona, bir şeyi saklamak ister gibiydi. Blake, yavaşça elinden bavulu aldı ve elini sırtına doladı. Alona “Blake, ben iyi değilim.” Dedi.

-Böyle söyleme…

Blake’in gözleri doldu ve birlikte içeri girdiler. Blake, kırmızı bavulu kapının girişine bıraktı ve Alona kanapeye oturduktan sonra telefonunu aldı ve Alona’nın annesini aradı. Onun birkaç yıldır süre gelen bipolar bozukluğu vardı. Ani duygu değişimlerinin yaşandığı ve abartılı tepkilerin verildiği bir hastalık. Ve eğer, ilaçlar içilmezse, hastada geri dönülemez hasarlara yol açabilirdi. Teknolojinin bu kadar hızlı gelişmesine ve her şeye deva olmasına rağmen, psikolojik rahatsızlıklar için aynı şey söylenemezdi. Aslında, her yerde bedenen sağlıklı insanlar dolaşıyordu fakat ruhları hastalıklıydı. Blake, telefonu kapattıktan sonra Alona’ya doğru baktı.

-İlaçların nerede bebeğim?

-Bilmiyorum.

-Alona, canım… Yapma, lütfen.

-Tamam, aşırı tepki verdim. Biliyorum, ama haklıydım, öyle değil mi? Klonlar konu…

-Şimdi onları konuşmayalım. Burada sadece sen ve ben varız.

Blake, kanepeye oturdu ve Alona’nın ellerini tuttu.

-Hiçbir şey bizden önemli değil. Buna insanlar da dahil. Sadece sen ve ben. Buraya her şeyi bir süreliğine de olsa ardımızda bırakmak için gelmedik mi? O yüzden…Kafanı yorma.

-Ama…

-Alona!

Alona, başını eğdi ve Blake ona sarıldı.

 

-Sen ve ben…