GEÇMİŞ

5.BÖLÜM:İZİN😓

Bence masada yemek yerken konuşsam daha iyi olur. "annecim ve babacım" annemle babam bana baktılar birşey isteyeceğimi anlamış olmalılar. Babam "söyle kızm noldu" derken annem "Lisa birşey mi isticeksen" dedi. Anneler kızlarını çok iyi tanır. Ben konuşmaya başlayıp yaptığım planı anlatmaya başladım. Annemle babamın kaşları çatılmaya başladı. Babam "evde kutlamak varken İzmirde napıcaksın" dedi. Hemen huysuz bir kız rolüne bürünüp "ya baba değişiklik olur hem hafta sonu bize de tatil olur." Annem "Lisa babanın ve benim işlerimiz başımızdan aşkın evde güzelce eğleniriz"dedi.Of annem sözlere Lisa diye başladıysa çok sinirlenmiştir ve başka seçenek yok demektir ama ben durmam. Yarın İzmire gidip doğum günümü kutlucaktık." anne nolur ya benim yarın doğum günüm ama siz benim isteğim şeyi yapmıyorsunuz" 1 saat yalvarmamın sonucu "of Lisa kafamı şişirdin tamam demesi". Babamın "tamam Lisa ama alışveriş kartını elinden alıcam" diye tehditler savunmaları beni durdurmadı. Nedense sebepsizce yarın İzmir 'e gitmek istiyordum. Sevinçle hemen odama gittim. Wp grubuna "yaşasın annemle babamı ikna ettim yarın gidiyoruz. Herkes hazırlansın." dedim. Çünkü yarına kadar anca hazır olurlardı çünkü 2 gün orada kalıcaktık. Yanımıza eşya almamız lazım. Buse "ay çok sevindim. Benim hemen hazırlanmam lazım. Yarın ne giysem. Grupta çok konuşmayın hazırlanıcam ben." güldüm yarın benim doğum günümdü ama Buse benden heyecanlı. "benimde hazırlanmam lazım" dedim. Doğan "oley be 2 gün tatil yapıcaz" dedi çocuğun hala aklı tatil yapmakta. Alpay "sevindim. Yarın çok güzel olucak" dedi. Ne demek istediğini anlamasamda birşey demedim. Hemen ayağa kalkıp dolabımın kapağını açtım. Hemen gözüme  kırmızı elbisem çarptı her ne kadar yazlık elbise olsada evde sorun olmaz diye düşündüm. Kıyafetimi ve saçımı nasıl yapacağıma karar verip hemen uyudum. Sabah uyandığımda çok heyecanlıyım biran önce hazır olup yola çıkmak istiyordum. Kahvaltı faslını da geçtikten sonra eşyaları arabaya yerleştirip yola çıktık. İstanbuldan İzmir e molalarla 1:30 saatte ulaşırdık. Çünkü arabayla gidiyorduk. Arkada diğerleri bizi takip ediyordu. Kafamı camdan  dışarıya çevirip düşündüm. Alpay birkaç gündür tuhaf davranıyordu. Daha önce hiç görmediğim gibi  gülüp bakıyordu. Gülümsemesi bana huzur veriyordu. Sanırım ondan hoşlanıyordum. Her ne kadar bunu kendime itiraf etmek zor olsa da onun yanında kendimi çok iyi hissediyordum. Birden annemin bağırmasıyla panikleyip önüme döndüm. Bize doğru gelen kamyonu gördüm. Herşey biranda oldu. Babam kamyona çarpmamak için direksiyonu sola kırdı. Araba uçuruma doğru takla attı. Kafamı vurduğum için başım ağrıyordu. Bilincim kapanmaya başlarken en son hatırladığım annem ve babamın kanlar içinde olmasıydı. Hani bir an olup keşke bunu yapmasaydım dediğiniz bir an olur ya benimkide keşke İzmir'e gitmek istemeseydimde bu kaza hiç olmasaydı.

Bu elbiseyi giyecekti. Sizce nasıl?