Gitmene İhtiyacım Var

Elimi Tut

Acılarla yıkanmış gözlerden ne bekleyebilirsiniz. Boş bakışlar ve sessizlik.. Ama Rain için durum farklıydı. Boş bakmıyordu ve eminim ki o hasta değildi. Hatta akil sağlığı normalin üstünde iyiydi. Onunla karşı karşıya gelince bana ne olduğunu bilmediğim tuhaf bir ruh hali hakim olmuştu bir hastaya baktığınızda hiçbirşey hissetme melis iniz. Ben se onu kurtarmak istiyorum..

"Elbette" demiştim"Senin arkadaşından zarar gelmez bize." o an öyle acı Gülümsedi ki sanırsınız kalbine birşey battı.
" Teşekkür ederim Thompson mutlu öldüğünü iletmemi istedi sana. Ve benden uzak durmanı istiyor yoksa rüyalarında buluşurmuşsunuz."
" Rain Thompson senin erkek arkadaşın değil mi ?"
Dediğimde gözlerini kapattı ve elini bana uzattı. Tutmamı bekliyor gibiydi istemsizce elini tuttum. Ve gözlerime resmen perde indi.

Bir evdeydik iki katlı ahşap bir ev kapıları kırmızı ama boyaları eskimiş herşey rüya gibi gelmeliydi ama çok gerçekti sonra ayak sesleri duydum. Omzumda bir el arkami döndüğümde Rain bana gülümsüyordu. " Sana hiçbirşeyi anlatamam. Ama bir gün bu evde birlikte olacağız. Sen benimsin Kıvanç alış buna. " dedi ve yüzü düştü bir anda gözünden bir damla yaş süzüldü ve ben o bir damlada boğuldum.

Kendime geldiğimde odamdaydım nasıl geldim ne zaman geldim hicbir fikrim yok. Sadece gördüğüm hayal aklımda. Ve bir de içimdeki his.. Ne tuhaf ilk kez gördüğüm birinin beni boyle etkilemesi oysa bana hiçbirşey ifade etmemeliydi o bir hasta..
Saat gece 3 e geliyordu.. İyi bir uyku cekmem lazım biliyorum ama sıfır uyku durumdaydım. O an dikkatimi çeken hicbirsey yoktu bende telefonuma sarıldım. Önemli Birşey yoktu sadece antrenör ümden gelen mesajlar bu aksam

Kimden : Antrenör
" Dostum bu aksam burada olmak zorundasın sana meydan okuyan bir akmak var onlara kaslı kollarını göstermenin vakti çoktan geldi."
(00.25) görüldü.

Kısa bir mesajla cevap verdim.

" Onları beynimle de yenebilirim."

O an kolumda bir kırmızı toka olduğunu farkettim. Bu Rain in saçında değil mi ydi ?
Ya ben bunu çözecektim ya da kafayı yiyecektim. Zorla da olsa uyudum. Uyku ilaçları bazen ise yariyormus..

Sabah..
Bugünkü kıyafetlerime baya bir özen gösterdiğim için kendimi tebrik ettim. Bazen çok saçma geliyordu giyinmek sürekli aynı şeyleri giymek istemiyordum ama bazen de umrumda değildi. ders sonrası notlarımı çıkarttıktan sonra Rain ime kavuşabilirdim. Ne diyorum ben yaa.. Rapor odasına gittim şansıma sıra yoktu çıktıları profesörün odasına bıraktıktan sonra Rain in odasına çıktım. Bana kocaman Gülümsedi
" Merhaba Kıvanç bende seni bekliyordum biliyor musun dun geceden itibaren Thompson Benimle konuşmuyor sanki yok gibi onu görmüyorum." dedi heyecanla.
Not defterine bunları yazdıktan sonra bende ona gülümsedim. Karşısındaki sandaleye ye oturdum. Kalbimin olduğu yere bakıyordu sürekli. Sordum.

" Rain bir sorunmu var ?" Sanki dediklerimi duymamış gibi davrandı. Sonra konuşmaya başladı.

"Lütfen bu akşamki maça gitme." sesi çok hüzünlü gelmişti devam etti. " Uzun suredir intikam planları yapan birinin gazabı var hissediyorum. Pişman olacaksın."
Tavrı bir anda değişmişti Hüznü gitmiş artik emir verir gibi konuşuyordu.

" Sen nerden biliyorsun bunları. " dedim merakla.
Tam gözlerimin içine baktı sanki bana değil de kalbime bakıyordu. O an tek düşündüğüm nasıl bunları bildiğiydi. Elini uzattı işaret parmağını kalbime koydu

" Ben buradayım. Hep buradaydım." dedi. Sonra parmağını kendi kalbine koydu. Hala gözlerimin tam içine bakıyordu.

" Sende buradasın. Benimle konuşurken içinde tuhaf bir his olduğunu biliyorum. Bana baktığında neler hissettigini de.. Şimdi elimi tut sana birşey göstermem gerek."
Elini uzattı.. Tutmamı bekliyordu..
Geçen gördüğüm hayalden sonra tutmak bana çok da mantıklı görünmüyordu açıkçası Rain benim için çok farklıydı onu dinlemem mi gerekiyordu..

Bölüm sonuna gelmiş bulunmaktayız. İki üç kişi de olsa yorumlarda fikrinizi ve düzeltmemi istediğiniz yerler varsa onları söylemenizi rica ediyorum...
İyi okumalar..
❤💕👍👑