MECHANIC OF THE DAY: MR. SUAVE COMPLETED (Published by PHR)

Chapter 1

"SA SUSUNOD na linggo na ang kaarawan mo, anak. Ano ba'ng plano mo?"

Napatingin si Dulce sa kanyang mama. Diyata't hindi niya namalayan ang pagpapalit ng buwan. Pebrero na pala. Parang kailan lang ay naririnig pa niya ang mga awiting Pamasko mula sa component ng kapitbahay nila. At ngayon, nalalapit na pala ang Araw ng mga Puso.

Kaya siguro ang lungkut-lungkot niya nang magising siya. She felt empty. Pakiramdam niya ay walang katuturang nagigising siya sa araw-araw. Nang sandaling nakaharap niya ang kanyang mama, saka lamang niya napagtanto kung bakit.

Wala pa rin siyang love life.

"Gusto mo bang doon sa lolo mo natin iselebra ang birthday mo?" untag ng kanyang mama sa pananahimik niya.

Hindi niya agad nasakyan ang sinabi nito dahil okupado ang isip niya ng ibang bagay. "Ano'ng sabi n'yo, 'Ma?"

"'Kako, sa Lolo Kanor mo na lang natin i-celebrate ang birthday mo." Si Lolo Kanor ay tatay ng kanyang mama na nakatira sa Alfonso, Cavite. Biyudo na ito at ang mga kasama sa bahay ay dalawang kapatid ng mama niya at mga pinsan niya. "Matagal-tagal na rin tayong hindi nakakadalaw sa lolo mo."

"Bahala na, 'Ma. Titingnan ko kung maluwag ang schedule ko sa opisina."

"Tatapat naman ng Sabado ang birthday mo kaya tamang-tama lang. Umaga pa ay bibiyahe na tayo. Pihadong magpapalitson ang Lolo Kanor mo. Makakatipid tayo."

Napailing siya. Mukhang pinagplanuhan na nito ang nalalapit na kaarawan niya. Hindi niya alam kung dapat niyang ikatuwa o ikasama ng loob iyon. Tinanong nga siya nito pero may nabuo na pala itong plano para sa kaarawan niya. Hindi man lang nito itinanong kung may lakad siya nang araw na iyon. Marahil ay nasanay na itong wala siyang espesyal na lakad nang mga nagdaang kaarawan niya kaya hindi na ito nagtanong. Limang taon na rin naman kasi siyang walang nobyo.

Nadala na yata siya sa mapait na karanasan niya sa unang boyfriend niya. Mahal na mahal niya ito ngunit natuklasan niyang niloloko pala siya nito. Ang masaklap, hindi iba sa kanya ang babaeng pinatulan nito—ang best friend pa niya.

Hindi na niya inubos ang kape at tumayo na. "Aalis na ako, 'Ma." Ginawaran niya ito ng halik sa pisngi.

"Aalis ka na? Ni hindi mo nagalaw ang almusal mo. Ano ka ba naman, anak? Tingnan mo nga ang katawan mo. Kaunti na lang, buto't balat ka na. 'Wag mo namang patayin ang sarili mo sa pagtatrabaho. Mabubuhay tayo nang maayos kahit hindi ka magpapakakuba sa pagtatrabaho. Malaking halaga rin naman ang dumarating na buwanang pensiyon ko. Puwera pa ro'n, may ipon tayo na puwede nating ipagsimula ng maski maliit na negosyo."

Napahugot siya ng malalim na hininga. Kapag ganoon na ang tema ay ayaw na niyang palawigin pa ang usapan. Matagal na kasi siyang hinihimok nitong magbitiw sa trabaho at magtayo na lamang daw sila ng tindahan sa bakanteng espasyo sa harap ng bahay nila.

Tutol siya sa ideyang iyon. Ayaw niyang makipag-kompetensiya sa tindahan na pag-aari ni Diana, ang dating best friend niya at asawa na ngayon ni Ariel na ex-boyfriend niya. Sa kabilang bloke lamang nakatira ang mga ito. Nasa Kuwait si Ariel at doon nagtatrabaho. Dalawa na ang anak ng mga ito. Aminado siyang kahit matagal na niyang napatawad ang mga ito ay bitter pa rin siya dahil sa nangyari sa kanila ni Ariel.

"Mag-almusal ka muna, anak."

"Kailangan ko na talagang umalis, 'Ma. May dadaanan pa ho ako."

"Pinaghirapan kong gawin ang paborito mong tapa, 'tapos, hindi mo man lang titikman. Bueno, mag-iingat ka." Halata sa tinig nito ang pagtatampo.

"Di mamaya, 'yan ang hapunan ko. Sige na, 'Ma. I really have to go. Dadaan pa ho ako sa bahay ng boss ko dahil may kukunin akong mga dokumento," pagdadahilan niya.

"Tatawag na ako sa Cavite. Sasabihin kong parating tayo," pahabol na sabi nito.

Napipilitang tumango siya. Wala naman talaga siyang lakad sa kaarawan niya.

Wala pa, pagtatama niya. Baka naman maghimala ang langit at matagpuan na lamang niya ang sariling nakikipag-date sa isang mabait, disente at guwapong lalaki.

Pero paano kung wala? kontra ng kabilang panig ng isip niya.

Napabuntong-hininga siya. Wala naman siyang maituturing na malapit na kaibigan para kayaging lumabas o hindi kaya ay iimbitahin niyang mag-celebrate ng kaarawan niya. Mula nang mangyari ang mapait na pananraidor ng best friend niya ay nadala na siyang makipagkaibigan.