Yeniden

YENİDEN-6

Hala anneme sarılmış vaziyette bekliyordum. son soylediklerimden sonra hicbirsey konusmamistik. Ve evet, dedigim gibi hersey yeniden basliyordu bizim icin.

Annem hic beklemedigim bir anda sirtini duvara yaslayip benide karsisina oturttu. Birseyler anlatacagi belliydi- ki ne zaman benimle onemli birsey konusacak olsa karsisina oturtur dikkatlice onu dinlememi isterdi- Yaşlı ve aglamaktan kizarmis gözlerini hic kirpmadan bana bakiyordu. Bakislarindaki üzüntü bitkinlik hayal kirikligi... ne varsa gorebiliyordum.

Bir sure hic konusmadan oylece bana bakti. Gozlerini benden kacirip bir noktaya sabitlediginde konusmaya baslayacagini anladim. Küçük bir sessizlikten sonra kelimeler agzindan bir bir dokulmeye basladi.

"Deniz. Sana simdiye kadar bunlari hic anlatmadim. Anlatmaya gerek duymayacagimi düşünmüştüm. ama yanilmisim. Cogu zaman sen benim ailemi sorgulamistin ama her seferinde bir bahaneyle gecistirdim. Sanirim artik annenin hikayesini ogrenmenin vakti geldi.

Cok genctim. liseyi yeni bitirmis universteye hazırlanıyordum. Ailem, ozellikle babam, okumami istemezdi. Bilirsin eskiden kiz cocuklarinin okumasina pek gonulleri olmazmis. Ama ben babamin izin vermemesine ragmen gizli gizli universteye hazirlandim. kendi hayatimi kurtarmam gerekiyordu. Uzun bir sure universteye hazirlandigimi annemin disinda kimse bilmedi. o gun gelip catmisti. sinava girdim. Babam ne kadar istemese de bir sonuc cikmayacagini dusunerek sinava girmeme izin verdi. kimse benim kazanacagimi dusunmuyordu ama ben umutluydum. istanbula gidecektim ve kendi hayatimi kuracaktim bir kariyerim olacakti.

Sinav sonuçları aciklandigi gun evde kiyamet koptu. istanbulda bir üniversiteyi tam burslu kazanmistim. gidecektim kafama koymustum. Babam ne derse desin gitmeye kararliydim. boyle olacagini bilsem yapar miydim hic. Canim babam.. simdi olsa onun sozunu dinlemeyip kendi kafamin dikine gider miyim?

konustuklarini gercekten ilk defa duyuyordum. Annemin neler yaşadığını simdi öğreniyorum. o kadar hiddetle bagirarak anlatiyorduki.. Ne kadar aci cektigi o kadar belli oluyordu ki.. konusmaya devam etmesini anlatmaya calisarak " peki ya sonra ?" diye sordum. Kisa bir sessizlikten sonra gozlerini bir noktada sabitleyip tekrar konusmaya basladi.

Babama kalirsa beni gondermeyecegi belliydi. ne yaparsam yapayim bir cikar yol bulamiyordum. Kayit zamanlari yaklasmisti ve elimdeki fırsatı kacirmak uzereydim. bir gece herkes uyudugunda yanima biraz para birkac parca kiyafet alip evden kactim Babami cigneyip gecmistim ve bu eve bir daha donemeyecegimi biliyordum. annem benim icin endiselenecek gunlerce aylarca aglayacak biliyordum ama bu firsati kacirirsam eli para tutmayan her kadin gibi evde oturup bi adamin eline bakacaktim. buna katlanamazdim. gece istanbula giden ilk otobuse bindim. sabaha dogru istanbuldaydim. hickimsem yoktu yalnizdim evet ne yapacagimi bilmiyordum. okul acilana kadar bir otelde calistim yatacak yer vardi ve para da kazaniyordum. aylar yillar boyle gecip gitti. bir taraftan okuyup bir taraftan part time islerde çalışıyordum. taa ki babanla tanisana kadar.

Baban okulun en zenginlerinden biriydi ve hicbir kizin hayir diyemeyecegi kadar gosteris sahibiydi. okuldaki her genc kiz gibi bende babana karsi birseyler hissediyordum. yakinlasmaya baslayinca ve gerçekten birbirimize asik olunca kisa surede evlenme teklifi aldim. Babanin benim hayatimin firsati oldugunu biliyordum. zengin bir aileden geliyordu ve hayatimin sonuna kadar sıkıntı cekmeyecektim. en azindan ben oyle saniyordum. hic tereddutsuz kabul ettim. babanın ailesi baslarda bu evliligi onaylamadi ama birbirimizi tanidikca beni sevdiler.

Ortada tek sorun vardı. annemle babam beni kabul etmemislerdi. dugune gelmediler. bir tarafim hep eksikti. hala da eksik.. evlendikten sonra babanla birlikte annemin babamin yanina Trabzona onlarin elini opmeye gittik. annem beni karsisinda gorunce boynuma atlayip aglamaya basladi. herseyin yoluna girdigini saniyordum ki babam icerden cikageldi. Beni gorunce gozlerinden nefret fiskirdigini hissedebiliyordum. Beni tamamen hayatindan silmisti. "benim oyle bi kizim yok bu evden cikan bir daha geri donemez" diyerek kapiyi yuzumuze carpti.

O zamandan beri bir daha gidemedim. yaptigim hatalar pesimi birakmadi hersey altust oldu. rahat hayata kavusmak icin onlari ezip gectim ve simdi o hayatta elimden gitti. Yanimda tek sen kaldin deniz. bir tek sen kaldin. Simdi gidecek bir yerimiz bile yok. Eger annemin babamin yanina gitmezsek herseyimizi kaybetmisken elimizden baska birsey gelmez. yarina kadar toparlanip trabzona yola cikacagiz. dedenle birlikte..

Belki babama basimizdan gecenleri anlatirsak bizi kabul eder. Seni gorunce ikisinin de kalbinin yumusayacagindan eminim.

Annem konusmasini bitirmis merakli gozlerle benim bir tepki vermemi bekliyordu. Gercekten cok sasirmistim. Bir anda bunlari duymak annemin gecmisini ogrenmek ve bundan sonra hic gormedigim dedem ve ananemle birlikte yasayacak olmak fikri hayatimin tamamen degistigini anlamama yetip de artiyordu bile.

En azindan gidecek bir yerimiz varmis diye dusundum kendi kendime. Ne kadar kisa surede bunlar basimiza gelmis olsada belkide babami bir daha goremeyecek olsamda, istanbuldan ayrilip hic bilmediğim bir yerde yeni bir hayata baslama fikri bende anlayamadigim bir heves uyandirmisti.

Annem hala tepkimi bekliyordu. ona gulumseyerek soylediklerinin kafama yattigini ve cok fazla uzulmedigimi belli etmeye calistim. Anlamis olmali ki yorgun bir gulumsemeyle bana karsilik verip yanagima sicacik bir opucuk kondurdu.

Icra memurlarinin ne zaman gelecegi belli değildi o yuzden ikimizde yerimizden kalkip kiyafetlerimizi hazirlayacaktik ki aklima dedem geldi. Bu saate kadar coktan kalkmis olmasi gerekiyordu. Onunla ben konusamazdim. anneme donup "dedeme ne soyleyecegiz? " diye sordum fisildayarak.

Annem "Aklimda, birazdan yanina gidip olanlari anlatacagim. insallah onu bizimle gelmeye ikna edebiliriz. sende bu arada odana gidip esyalarini toparlamaya basla" dedi.

Hafifce gulumseyerek "tamam" dedim ve odama gidip valizleri indirdim. kiyafetlerimi dürüp yerlestirmem iki saatimi aldi. buyuk boy valizimi kapatmakta zorluk ceksem de ufak bir bogusma yasadiktan sonra basardim. kucuk valizimede kitaplarimi film cdlerimi dolusturdum.

Salona indigimde dedem ve annemi konusurken buldum. Baska zaman olsa konusmalarini bölmezdim ama bu kez konu hepimizi ilgilendiriyordu. yavasca yuruyup dedemin yanindaki tekli koltuga oturdum. Ben gelmeme ragmen hic susmadan konusmaya devam ettiler. annem surekli israr dolu sozler sarfediyor dedemse "ben gelemem beni huzur evine yatirin" diye tutturuyordu. Hemen lafa karışıp dedeme " Sen olmadan hicbir yere gitmiyorum. benim de huzur evine gelmemi istemezsin heralde demi ?" dedim buruk bir gulumsemeyle.

Dedemin gozleri dolu dolu olmustu. onu hic boyle gormemistim. Ahh baba ah ! bizi ne hale getirdin. hepimizi mahvedip kendin kacip gittin. Seni asla affetmeyecegim.

Canim dedem. hicbir zaman benim israrlarima dayanamaz. Zaten huzur evinde yasayamaz o. bizde birakmayiz onu. Beni cok ozler. bende onu cok ozlerim kiymetlimdir o benim.. canimdir. isteksiz de olsa bizimle gelmeyi kabul etti Cinar agacim.