တကၠသိုလ္စစတက္ခ်င္းေန႔ကို အေဖေရာ အေမ
ပါ လိုက္ပို႔တဲ့အျဖစ္ကို နည္းနည္းဘဝင္မက်ခ်င္
ဘူး။ သို႕ေပမယ့္ လက္ခံခဲ့ရတာပါပဲ။
ေက်ာင္းလာအပ္စဥ္က ေရာက္ခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔
မတူ။ အျဖဴ နက္ျပာဝတ္ ေက်ာင္းသားေတြ ဟိုဟို
ဒီဒီ သြားလာေနတာကို မသိမသာ လိုက္ႀကည့္
ရင္း "ငါ ဒီေက်ာင္းမွာ ငါးႏွစ္ေတာင္ တက္ရမွာ
ပါလား?" ဆိုတဲ့ အသိႀကီးက ဖိစီးသည္။
အားလံုးကေတာ့ လန္းဆန္းတက္ႀကြေနႀကသလို
ပဲ။
ကိုယ္ေရာ? ပါဝါမ်က္မွန္တပင့္ပင့္နဲ႔ ခါးေလာက္
နီးနီးရွိေနေသာ ဆံပင္ေကာက္လႈိုင္းေတြကို စုစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ပံုက တကယ့္ စာႀကမ္း
ပိုးလိုပဲ။ Stage ေက်ာင္းတုန္းကလို ဆံပင္အျမဲ
စည္းထားရမယ္ထင္ျပီး စည္းခဲ့မိတာ။ ခုေတာ့
ဆံပင္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သြားလာေနႀကေသာ စီနီယာ
မမေတြကို ေငးရင္း ကိုယ္လည္း ေနာက္ေန႔
ဆံပင္မစည္းမွပဲ လို႕ေတြးလိုက္မိတယ္။
ကိုယ့္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ကိုယ္သေဘာအက်ဆံုး
က လႈိုင္းတြန္႔ေတြပါတဲ့ ကိုယ့္ဆံပင္ပဲ...
ဒီအတုိင္း ခ်ထားတိုင္း ေကာက္ထားတာလားလို႕
အေမးခံရတာကို ကိုယ္သေဘာက်တယ္။
ကိုယ္တို႕ေနရမယ့္ အေဆာင္က E ေဆာင္။
အရင္ႏွစ္ေတြကေတာ့ Drawing ေဆာင္အျဖစ္
သံုးေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ ပထမႏွစ္ေတြ
ေနရမယ္တဲ့။
ေနာက္ဆံုးခံုတန္းေရွ႕ ႏွစ္တန္းေျမာက္မွာ ကိုယ္
ေနရာယူလိုက္တယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔လာတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ေပါ့။ ေတာင္ေတာင္အီအီ
ေလွ်ာက္ႀကည့္ရင္း ကိုယ္စိတ္အိုက္သြားတယ္။
အတန္းခ်ိန္မစေသးတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား
ေတြ ေအာတိုက္ပဲ။ Stateေက်ာင္းက လူအနည္းဆံုးခန္းမွာ ေနလာခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္အတြက္
က တကယ္ေအာခ်ေလာက္စရာ လူထုပဲ။
နဂိုတည္းကေယာက်ာ္းေလးမ်ားေသာ ေက်ာင္းရယ္လို႕ နာမည္ရွိတဲ့ ကိုယ္တို႕
တကၠသိုလ္သတင္းက တကယ္အမွန္ပင္။
ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္ရက္ သူငယ္ခ်င္းေလး
၂ေယာက္ရေလာက္တာက အျမတ္လို႕ပဲ ေျပာရ
မယ္။
>>>><<<<
"ဘာတုန္းဟ...မခန္႔တာႀကန္"
English စာအခ်ိန္။ ကိုယ့္ေရွ႕ခံုမွာ ေမွာက္အိပ္
ေနေသာ ပုဂိၢဳလ္။ ဘယ္သူမွန္းေတာ့မသိ။Majorမခြဲရေသးတဲ့ ကိုယ္တို႕ အေဆာင္ထဲ
ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားေတာ့ အတန္းလာတက္ဦး
မည္မထင္။
