Odamdan laptop ve telefonu kaldırmışlar!Sesimi çıkarmamıştım kimse bir şey anlamasın diye onlar uyuyunca düşündüm..Ne,nasıl? Aklıma gelen şey ise şuydu ; interneti bilerek açtılar,telefonu bilerek ortaya koydular.Babasını arasın,gelsin diye! Nasıl düşünemedim,ahh!Onlarında başı belada, benim yüzümden (!) Herşey benim suçumdu.Şuanda kendimi suçlu hissediyordum.Yoksa bunlar gerçekten bir oyunmuydu?İnanamıyordum!Onlardan birinin kılına zarar gelirse kendimden nefret ederdim.Belkide ben meraklı olmasaydım Andy kötü tarafını göstermeyecekti? Benim suçumdu herşey...! Tanrım neden burası? Neden burayı bulduk? 13lerin rastlantısı? Andy ilk geldiğinde burasının 13. işi olduğunu söylemişti.13? Bu rastlantılar? Bunun bir rüya olması hayatın bana verdiği en güzel şey olurdu. Neden meraklıyım? Oh,lanet olsun!Babamın sesini duyunca rahatladım,söyleniyordu :
-Lanet olası, aşağılık herifler!
Bir topuklu ayakkabı sesi duydum yaklaştı ve kesildi.Andy kapının önüne gelmişti :
-Korkma bebeğim,sadece aç mısın diyecektim ahahah.
Ses çıkarmadım bir süre.Sonra :
-Demek ki hepsi yatak odasında birlikteler, dedi.
Şimdilik böyle yerimizi belli etmeyecektik..Başka bir çare yoktu zaten! Bence ortadaki sorun bendim.Şu günlerde psikolojim iyice yerle bir olmuştu.İyice paranoyaklaşmıştım.Etrafımda garip yaratıklar görüyordum, bir anda önümden geçiyorlardı.Gerçek olamazlardı fakat gerçek olacak kadar fazla görüyordum.Belkide gerçeklerdi?Bu evde bir şey vardı kesinlikle,ama bunlar onlar mıydı? Paranoyak olmak her zaman hayat kurtarır fakat bazen paranoyaklık iyice ileri gider ve paranoyak değil rehablık olursunuz.Benim paranoyaklığım daha yeni başlamıştı.Herkesin paranoyak olduğu zamanlar vardır değil mi? Bir de beni düşünün..Bunca şeyin içinden nasıl çıkarım bilemiyorum..Paranoyaklığım inşallah rehablık olmaz! Çünkü rehabilitasyona bile gidemem çünkü buradayız, çünkü halt ettim! Belkide kendileri bizi rehablık yapana kadar burada tutacaklar daha sonra bizi rehab merkezine götürüp teslim edeceklerdi.Birimizin psikolojisi düzelip onları suçlarsak neyimize inanacaklardı?
''Rehabta yatmış insanların neyine inanalım?''
derlerdi. Adice planlar seziyorum. Bize bir şeyler yapmadan bırakmayacaklar,yani öyle düşünüyorum.Britney ve babam uykusunu alıp uyandıgı gibi Britney hemen :
-Yine ne haltlar yaptın ha? , dedi.
-Bir şey yaptığım yok tamam mı? Bulduğunuz hizmetçi iyi bir şey değilken, sizin iyi olmanızı beklemiyorum zaten Britney.
-O kadın bu evin devamlı hizmetçisiymiş, hep bu evde çalışmış. 'Bu evden ayrılamam beni yanınıza alın lütfen.' dedi, kabul ettim.
-Bu evde her devamlık çalışanı alacaksak işimiz var var moruk.
-Sen anlamazsın uçuk.
-Sanki sen anlıyosun yelloza bak.
-Yaşınızdan başınız utanmasanız saç baş gireceksiniz hanımlar? Hadi girin bekliyorum....., dedi babam.
-Kendi kaşındı baba ya.
-Ne münasebet ya sevgilim o bulaştı! , diyerek gittikçe sinirlendirdi beni Andy.
-Bende senin haline acıdım iyi davranıyım bari bu süreç boyunca dedim ya bana da yazıklar olsun! Özür dileyecektim senden bi fırsat bulup,gerek kalmadı gerçek yüzünü gösterdin!
-Gerçekten mi?
-Yalan söylüyor gibi bir halim var mı ha?
Biraz sakinleşince Brit özür diledi, barıştık. Bu odada kapalı kaldak bile sabaha kadar benim odamdaki oyunlardan oynadık.Tabu,Jenga,okey...Enerji içeceklerimizi tokuşturduk..Çok eğlenceliydi.Britney bi anda yakın arkadaşım olmuştu! Fakat bu başımızdaki belaları gönderemiyordu öyle değil mi?
Yaz tatiline giriyoruz artık kısa süreler aralıgıyla hikayeyi devam ettiririm ☺
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The Home
Novela JuvenilHayatım güzeldi...O eve taşınana kadar.. İğrenç bir ev! Hizmetçimiz kötü, ormanın içinde ev yok demlerine rağmen kötü bir adam olan Conor! Korkunç....Rüya gibi! Evim bana hapis oldu! Başka eve taşınamk en büyük hediye olurdu! Kurtulacağız böyle bir...
