Bu Benim Hayatım

bölüm 2

Yaktım yine bir sigara... Yaptıklarımı düşünüyorum, Hayalini kurduğum
yeni hayatımın. Bu kısacık ömrümde bir kaç isteğimdi. Sevgi, aşk,
mutluluk. Her daim bunlar için savaştım. Bazen oluyor ölümü istiyorum
bazense çılgınca yaşamak... Gerçekle dünya arasında gidip geliyorum.
Maneviyatım azalıyor bazense dünyevi işlerle meşakatim. Mavi ufku
görüyorum çoğu kez. Bu tabi maneviyat duygularım azalınca pesimistlğe
vuruşumdur kendimi. Düşüncelerim çoğu kez sarpa sarar ve saçma salak
bi duygulara bürünür çıkarım.
"Cennetle dünya arasındaki mavi ufuktayım.
Her gün birbirine benziyor.
Her gece aynı rüyayı görüyorum.
Boğucu toprak kokusu,
Kimsenin duymadığı çığlığı,
Kalbimin yerinden fıtlıycakmışcasına atışını.
Şimdi...
Şimdi başladığım yerdeyim.
Kayıp hayaller sahnesinde kendimleyim."

Hayatta fazla idealim olmadı. sadece en güzel en iyi şekilde
yaşamaya çalıştım hep. Bu güzel bir şey aslında ama hep bir engel hep
bir taş. Bu çoğu kez insanlara çabuk güven ve çabuk yakınlaşmamdan
kaynaklanıyor. Ve sonra taş olarak pirinçten ayıklıyorum ama bu biraz
geç olyor. Doğal olarakta yıpranan taraf genelde ben oluyorum. Bu tabi
adımlarımı yanlış atmamdan ve hayır cevabını verememden oluyor. Güven
kelimesi yazıldığı gibi basit bir şey değil. İnsanoğlunu çözmek zor.
Herkese güvenmemek ve hayatında iki elinin on parmağını geçmeyecek
kadar insan olsa. Tabi bu yüzde yüz güvediğin sevdiğin ve saydığın
insanlar. O zaman gerçekten hayat güzel olabiliyor.
Hayattan bıkarsın ya bazen,
Umutların biter ya bazen,
Giden dönmez ya bazen...
Keşke dersin o an... keşke geri dönsem o saf mutlu günlere..
Ruhun daralır, umutların kırılır.
Gidenlerden de hiç bir zaman haber alamazsın.
Durup bir anda ölümü düşünürsün.
İşte o an keşke dersin keşke...
Ve tekrar durur, yutkunursun..