Bu Benim Hayatım

bölüm 14

Bazen öyle insanlar çıkıyor ki karşıma. Sanki yüzyıllardır berabermişiz gibi. Beni çok iyi anlayan beni tamamlrcasına. Bi kadın tanıdım. Adı saklı.. Mahlası KaranlıKadın. Geçen günlerde bi paylaşım yapmıştım. Hiç kimse anlamamıştı neden diye anlamı ne diye.. bi kaç bölüm öncesinden kısa bi kesitti yazan şey.

Ve bi mesaj geldi bana..
Bu fotoğrafa cevaben.

KaranlıKadın:
-Taşınacak mısın ?
Ben bi kaç dakika o mesaja baktım. Şaşkın bi şekilde. Çünki orada onu ima ediyordum ve gerçekten anlayan biri. Gerçekten bu hikayeyi okuyan biri. Gerçekten beni anlayan biriydi.
Mezzah:
-Beni bu kadar iyi anlyıp ama bi o kadar da uzaksın KaranlıKadın. Şaşırtıyorsun beni.
KaranlıKadın:
-Bilmem. Sadece gözlem yapıyorum. Seni dikkate almıyor değilim tabi. Hikayeni de okudum.
Mezzah:
-Bu sadece bi gözlem değil. 5binin üzerinde takipcim var. WhatsApp durumuma da koydum bu sözü. Ve benu anlayabilen yani oradaki sözleri cözebilensin. Evet kitapta hep huzurdan bahsederim. Maviden ve yalnızlıktan yakınan bi insan olarak. Bi cok hayat inşaettim kendime. Her seferinde ya yıkıldı yada silbaştan yapmak zorunda kaldım. Şimdi ise susuyorum. Küçük harfleri daha çok tercih ediyorum. Elbet bir gün mezarım Amasra nın en yüksek tepesinde olacak. Denizi seyreden kokusunu en güzel hissedilen yerde.
KaranlıKadın:
-Neden bu kadar karamsarsın ?
Mezzah:
-Yoo karamsarlık değil bu. Ben pesimist duyguları bertaraf etmiş bi insanım. Sadece huzur arayışı beni buraya taşıdı.
KaranlıKadın:
-Huzuru arıyosun ama huzuru sanki biraz farklı değerlendiriyosun.
Mezzah:
-Peki o halde en baştan anlatayım sana ?
KaranlıKadın:
-Dinliyorum
Dedi ve ben ilk defa birine her şeyden bahsetmek, tüm hayatımı, tüm yaşadıklarımı, hayallerimi, umutlarımı, planlarımı anlatmak istiyordum. Sevinçle içtenlikle. Güzel bi duyguydu. Ve başladım anlatmaya..
Mezzah:
-Çocukluğumdan bu yana tek bi rüya görürdüm. Tabi bi çok rüya ama tek biri hep sürekli ve huzur du. Bir tepedeyim renkli evler masmavi deniz toprak kokusu.. "bi insan rüyasında kokuyu nasıl algılar ki ?" Gerçekten farklı bi rüya tamamen huzur doluyor içim dışım. Bi yanım ise boğuluyor gibi. O evleri tek tek gezdim rüyamda o sokakları o sahili o denizde yüzdüm hep. Ve sene 2011 ben sırtımda çanta çadırım gezer dururdum. Habersiz ve bilmeden otostopla Bartın a geldim. İlk defa gelmiştim o şehire. Sonra Amasra ya geçtim dolmuşla. Termilande indiğim anda yüzüme o rüyamda ki koku vurdu. Tokatlarcasına. Evler tepeler o deniz rüyamdaki yerdi. Abartısız her şey oraydı. İçimde şakınlık içimde korku içinde mutluluk ve suratım öyle bi şekildeydi ki tarifi imkansız. Sonra gezdim oraları hiç kaybolmadan. Çünki rüyamda sürekli gezmiştim. Adım adım her sokağını her caddesini her tepesini biliyordum. İlk defa gittiğim bi yeri bu denli iyi bilmem beni mutlu etmişti. Hiç ayrılmak istememiştim. Sonra Kayseri ye geldim bi kaç ay sonra dayanamayıp geri gittim Amasra ya. Ve oraya yerleştim. 6-7 ay kadar kaldım orada. Ufak bi barda çalıştım. Sonra garşon şefi oldum. Güzel bi hayat kurmuştum kendime. Sonra gezmeye devam ettim. Ayrıldım Amasra dan. Geri dönmek istedikçe hep bişeyler beni uzak tuttu oradan. Ölümüm orada olacakmış gibi. Huzurlu ve güzel ama. Sadece senede bi kaç defa tatil amaçlı gider oldum yıllardır. Ve duvarımdaki o şiirler hep Amasra..

Cennetle dünya arasındaki mavi ufuktayım. Her günüm bir birine benziyor. Her gece aynı rüyayı görüyorum. Boğucu toprak kokusu kimsenin duymadığı çığlığı, kalbimin yerinden fırlayacakmışcasına atışını. Şimdi.. şimdi başladığım yerdeyim. Kayıp hayaller sahnesinde kendimleyim.

KaranlıKadın:
-Sen inanıyo musun peki dönüp dolaşıp kendini geri orada bulacağına ?
Mezzah:
-Udumudum var☺️ Elbet bir gün..
KaranlıKadın:
-Ben kendimi senin yerine koyduğumda yine de bu kadar takılmamaya çalışırdım ama takılırdım tabi.
Mezzah:
-Peki sana tek bi soru sorayım. Az çok beni anladığını düşünüyorum. Sence seni bu denli huzur bulduran bi yere ölüm de olsa gider miydin?
(Bu soru tüm okurlarıma da :) cevaplarınızı yoruma bekliyorum.)
KaranlıKadın:
-Eğer huzurum yoksa giderdim. Önce bi etrafıma bakınıyorum.
-Sen tek başına mısın hep arkadaşların hariç ?
Mezzah:
-Beni seven sayan insanlar çok. Bişey olduğunda yardımıma koşan yada iyi günümde kötü günümde benimmle olan.. Amasra ya benzettiğim biri bile var. Ben de sever sayarım hepsini ama söz konusu huzursa ve bunu yalnızlığa alışmış bi insan olarak tek yapmam gerek diye düşünüyorum.
KaranlıKadın:
-Mutlu değil misin?
Mezzah:
-Mutluyum tabi. Ama yinede bişeyler eksik gibi gelir ya. O cizgideyim işte.
KaranlıKadın:
-Geçici değil mi o çizgi hep mi ?
Mezzah:
-İşte o net değil.
KaranlıKadın:
-İçinden ne geçiyosa sen daha iyi bilirsin.