Μαύρο

{Χρονικές Διαστάσεις}

Δεν πήγα σχολείο σήμερα.

Πόναγε το σήμερα.

Ήμουν άυπνη και καθώς χάραξε τρόμαξα και κρύφτηκα κάτω από τα σκεπτάσματα.

Φοβήθηκα το σήμερα όσο δεν είχα φοβηθεί κανένα σήμερα μέχρι τώρα.

Γιατί σήμερα θα ήμουν μόνη.

Και το μόνο που θυμάμαι από το μεθυσμένο χθες,ήταν η απόρριψη.

<<Δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου>>

Και γιατί κάποιος να είναι ερωτευμένος μαζί μου άλλωστε;

Επίσης θυμάμαι και την μοναξιά.

Να τραντάζει όλο το δωμάτιο.

Έπεσαν οι φωτογραφίες από τους τοίχους,έπεσαν οι πίνακες και μαζί με όλα και οι αναμνήσεις.

Έγιναν χείμαρρος και με έπνιξαν.

Ίσως για αυτό να μην άντεχα να κοιμηθώ εχτές το βράδυ.

Ασφυκτιούσα.

Ποτέ δεν προσπάθησα να βγάλω το νερό από τους πνεύμονές μου όμως.

Ίσως εκεί να είναι το πρόβλημα μαζί μου.

Ίσως για αυτό να μην είσαι πια ερωτευμένος.

Ίσως για αυτό να μην είμαι καλή παρέα.

Ίσως για αυτό να έχω κάθε Πέμπτη συνεδρία.

Το απόγευμα του σήμερα υποδέχτηκε το βράδυ.

Η πόρτα δεν χτύπησε σήμερα και το κινητό δεν δονήθηκε από κάποιο μήνυμα.

Το κενό και η σιωπή ερωτοτροπούσαν στο σαλόνι του παγωμένου σπιτιού μου,καθώς εγώ ένιωθα την πικρία του μαύρου καφέ στο στόμα μου.

Ο κρύος αέρας του μπαλκονιού κάνει το σώμα μου να ανατριχιάζει.

Ξέχασα να σου πω ότι μάζεψα τα πράγματα σου σε μια κόκκινη σακούλα.

Οδεύω προς το κενό.

Το αύριο δεν υπήρχε για εμένα.Είχε πάρει μια τερατόμορφη και θλιβερή εκδοχή.

Έπιασα από το χέρι το χθες,το σήμερα και το αύριο και βρέθηκα στο πεζοδρόμιο.

Εκεί ο χρόνος ξάπλωσε πλάι μου.

Θρήνησε για λίγο και ύστερα έφυγε και εκείνος.

Ίσως να έρθει να σε βρει.

Να σου ψιθυρίσει τα τελευταία μου λόγια.

Ίσως να χωθεί και στις πληγές που είχα χαράξει μόνη μου στο χέρι μου.

Ίσως και να τις κλείσει.

Οι χρονικές διαστάσεις υποκλίνονται στο κοινό μου.

Γεια σας.

Έβαψα τα μαλλιά μου μπλε.

Με αγάπη,
Φρου.