Μαύρο

{Γερασμένο παιδί}

Γεια σου.Εγω είμαι πάλι.

Συγγνώμη αν ενοχλώ αλλά με ξύπνησαν οι φωνές της γειτόνισσας.

Η γειτόνισσα φωνάζει γιατί νομιζω ότι την χτυπάει ο άντρας της.Κλαιει σπαρακτικά.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για να παω στην μαμά μου.Αλλα η μαμα μου δεν ξυπνάει.

<<Ξύπνα,μανούλα>>

Μα η μανούλα μου δεν ξυπνάει.

Δίπλα της υπάρχουν μερικές ενέσεις,σαν αυτές που μου κάνει ο παιδίατρος αλλά εγώ τις φοβάμαι.

Θυμάμαι την μανούλα να μου κρατάει το χέρι οπότε της κρατάω και εγω τώρα το δικό της.

Μα εκείνη δεν κουνιέται.

Η αδερφή μου δεν είναι εδώ.Ειναι στο νοσοκομείο.

Άκουσα την λεξη "καρκινος" αλλά δεν ξέρω τι είναι.

Μου λείπουν τα ξανθά μαλλιά της αδερφης μου.Πια είναι καραφλή και όταν της έβγαλα το σκουφί για να της δείξω ότι δεν είναι άσχημη εκείνη μου το πήρε από τα χέρια και με χτύπησε.

Έπεσα απο μερικές σκάλες εκείνη την ημέρα.

Σηκώνομαι και κουτσαίνω.

Πηγαίνω προς την κουζίνα.Κραταω σφιχτά την κούκλα μου.

Είναι σκοτεινά εδώ.

Θέλω να πάρω τηλεφωνώ κάποιον να μιλήσω.

Μα που είναι το τηλέφωνο.

<<Μαμα που είναι το τηλέφωνο;>>

Μα η μαμα μου δεν απάντησε.

Νομίζω ότι βλέπω μια φιγούρα στο σαλόνι να με κοιτάει.

Θέλω να κλάψω.

Θέλω να πεθάνω.

Σέρνω τα πόδια μου,πηγαινω στο κρεβάτι μου με τα ροζ σεντόνια και κουκουλωνομαι.

<<Ένας εφιάλτης είναι μονο>> ψιθυρίζω και σφίγγω περισσότερο την κούκλα μου στην αγκαλιά μου.

Ένα γερασμένο παιδί.

Γεια σου,εγώ είμαι παλι και συγγνώμη αν ενοχλώ αλλά βιώνω μια απελπισία 2:50 τα ξημερώματα σε αυτο το δωμάτιο -Κατερίνα 6 ετών.

Γεια σας.

Ήταν πρώτη φορά που χρειάστηκε να σταματήσω να γράφω επειδή άρχισα να κλαίω και δεν έβλεπα.

Χρειάζομαι ψυχολόγο.

Σώπα Φρου.

Με αγάπη,
Φρου.