Μαύρο

{Βουβή σιωπή}

Είχε μια βουβή σιωπή.

Ενας βουβός και αβάσταχτος πόνος.

Σαν γδούπος μεσα στο δωμάτιο και μεσα στο μπουρδελο το κεφάλι μου.

Ήταν νύχτα.

Χαράματα.

Και μόνη στο δωμάτιο χάραζα το χερι μου.

Το κακό με το να πληγώνεις τον εαυτό σου είναι οτι όντως δουλευει.

Και οι κοκκινες στάλες που σερνοντουσαν στον καρπό μου λέρωναν βουβα το σεντόνι.

Ο μόνος που μου εστελνε μηνύματα ήταν η ιδια μοναξιά.

Και εγω σιγοτραγουδώντας συνέχιζα την δουλειά μου και οι πληγές έτσουζαν.

Όχι οι πληγές στο χερι μου ανόητε.

Σηκώνω το κεφάλι μου και καρφώνω τα ματια μου στον τοίχο.

Δεν θελω να πεθάνω σέρνοντας.

Θέλω να πεθάνω κρατώντας από το χερι όλους τους δαίμονες μου.

Για αυτό σηκώθηκα και στάθηκα περηφανη σε αυτη την βουβή κόλαση.

Σήκωσα το κεφάλι μου και εκείνο το δάκρυ ψιθύρισε όλα τα συγγνωμη του κόσμου

Συγγνωμη σε ανθρώπους που δεν αξιζαν.

Μα δεν γαμιεται...

Το άνοιγμα της μπαλκονόπορτας έκανε τον συναγερμό του σπιτιού να βαράει.

Φασαρία.

Δεν είχα συνηθίσει κάτι τέτοιο.

Με ενοχλούσε.

Είχα συνηθίσει την ησυχία.

Και την θλίψη.

Δεν ήμουν η προτεραιότητα κανενος.

Είναι δύσκολο αυτό.

Είναι αβάσταχτο αυτο.

Οπως ανατέλλει ο ήλιος έτσι δύω και εγω.

Σπασμενα πλευρά,εσωτερικη αιμορραγία.

Ενας άνθρωπος μπαίνει στο δωμάτιο μου τρεχοντας.

Κοίτα το δωμάτιο ενω κλαίει σπαρακτικά.

Ήταν τοσο αργα.

Τοσο μα τοσο αργα.

Γεια σας.

Με αγαπη,
Φρου