Μαύρο

{Νεκρή μα}

Ξέρεις αυτό το συναίσθημα;

Που μαύροι ωκανοι συνθλίβουν τα πάντα μεσα μου.

Που το δωμάτιο πλημμυρίζει.

Εσύ παλεύεις να αναπνεύσεις

Μα καταλήγεις να πνίγεσαι

Να βηχεις μέχρι που να φτύσεις αίμα

Και να αποδεχτεις ότι ο θάνατος είναι η μοναδική διαφυγή

Και καθώς έχεις στηρίξει το ετοιμόρροπο σώμα σου στον τοίχο

Ψιθυρίζεις στον εαυτό σου διάφορα καθώς τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι στα μάγουλα σου

Ψιθυρίζεις στον εαυτό σου λόγια ευτυχίας και χαράς απλά για να τον παραπλανήσεις.

Να τον καθυστερήσεις λίγο απο την απόφαση που μόλις πήρε.

Με αργά βήματα να φτάσει μέχρι το μπαλκόνι.

Αλήθεια πασχίζεις να μην ανοίξεις την μπαλκονόπορτα.

Μα το χέρι σου δεν σε υπακούει.

Και καθώς ο αέρας χτυπάει το πρόσωπο σου

Καταλαβαίνεις ότι το να αναπνέεις και να ζεις "ελεύθερος" πονάει κατά εναν περιεργο τρόπο.

Μια νόσος ανίατη οι μανίες του μυαλού.

Σφίγγεις τα κάγκελα με τις παλάμες σου και μα η αλήθεια είναι οτι το μόνο που θες να σφίξεις είναι μια ζέστη σάρκα.

Μια αγκαλιά.

Που ποτε δεν πήρες.

Και κατέληξες να αγκαλιάζεις τα παγωμένα σίδερα.

Και τώρα είσαι στο χείλος.

Το χερι σου μουδιάζει.

Αφήνεις το κάγκελο.

Και κάτι ξαναψιθυρισες

Μα δεν το άκουσα.

Συγχωρεσε με.

Δεν θα σε θαψω σήμερα.

Ίσως αύριο

Ίσως και ποτέ

Και ισως θα σε ξεχάσω

Θα αφήσω εκει το πτώμα σου

Μα θα φροντίσω να μην το βρει κανείς

Για πρώτη φορά στην ζωη σου θα είσαι ασφαλής.

Νεκρή μα ασφαλής.

Με αγάπη,
Φρου.