Witaj przyjacielu...[EddsWorld//Tord x Reader]

19. Mała niezdara

Weszłam do domu i zamknęłam się w pokoju.

-Potrzeba mi się wyluzować.- westchnęłam.- trudno, chyba zostanę tu aż wszytko się wyjaśni. Wzięłam telefon do ręki.
*7 nieodebranych połączeń od Tord, Facebook: 2 nieodebrane połączenia od Tord, 2 nieodebrane wiadomości od Tord: [Z/I]? Przepraszam, Halo?, 4 nagrania głosowe od Tord.

-Zostawcie mnie w końcu samą!- rzuciłam telefon na łóżko, w moich oczach znalazła się rozpacz.- Czy to tak t-trudno? Ugh, idę się przejść do parku.

[TIME SKIP]

W moją stronę szedł Tord. Było ciemno. Mam nadzieję że mnie nie zauważy.

-[T/I]? [T/I]! Zaczekaj!

Zaczęłam biec na prosto, on za mną. W pewnym momencie potknęłam się o (duży) kamień a następnie wpadłam w szkło. Krzyknęłam z bólu. Dogonił mnie.

-Boże, nic Ci nie jest?!
-Nie wiem, zostaw mnie poradzę sobie!
-Nie poradzisz, twoja rana.
-Matko jest ok! To nic.

Tord mnie podniósł i trzymał jak pannę młodą, może.. Chciałabym by tak mnie kiedyś niósł. Przytuliłam się do niego, przytulił mnie mocniej.

-Bardzo boli?
-Troche.
-Bardzo się o Ciebie martwiłem, nie odbierałaś, nie odpisywałaś. Myślałem że coś ci jest.
-Ja o Ciebie też, ale..
-Ale?
-Czasem chcę byście zostawili mnie samą, samą z myślami, na 4 oczy.

Wtuliłam się w Tord'a i zasnęłam.

Pov. Tord

Jest słodka kiedy śpi. Muszę ją zanieść do mieszkania, potem oznajmić Edd'a że jest u mnie [T/I]. Chyba ponownie się zakochałem, zdjąłem jej kurtkę, położyłem na swoim łóżku. Amnesia weszła do pokoju i zastała mnie wpatrującego się w [T/I] oraz trzymającego jej rękę.

-Żal mi jej.- rzuciłem.
-Kochasz ją?
-Tak, znaczy nie.- miałem rumieńce na twarzy.
-Kochasz.- przytuliła mnie.
-Dobra, tak.
-Wiedziałam. Muszę planować ślub.
-Co? Nie. Narazie.. Um, nie planuj.

Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Edd'a.

-Halo?
-Hej Edd.
-Hej Tord, czemu dzwonisz?
-[T/I] wywaliła się i ma ranę. Inaczej, zauważyłem ją, zaczęła biec, podknęła się o kamień i wpadła w szkło obok.
-Przyjechać?
-Nie, nie musisz, odwiozę ją.
-Spoko, to pa.
-Pa.

Amnesia wyszła z pokoju. 22:38. Czas spać. Zrzuciłem z siebie koszulkę i położyłem się obok tej małej niezdary.