Ντίλαν POV :)
"Και με ποιον θα πας σινεμά;" ακούω τη φωνή της Τιφανι.
"Με τον Ίαν. Το παιδί που πήγα σπίτι του χθες για δείπνο, θυμάσαι;"
"Ά Ναι ναι. Καλά να περάσεις καρδιά μου."
"Ευχαριστώ μαμά."
Η Τζορνταν πριν βγει από το σπίτι γυρνάει και με κοιτάει, ανοίγει το στόμα της έτοιμη να μου μιλήσει αλλά τελικά ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω, εκτεθειμένη στον συννεφιασμένο ουρανό μέχρι που φτάνει στο μπλε σκούρο αυτοκίνητο του Ίαν.
(Ναι έχει δίπλωμα το παιδί -.-)
Κοιτάω για λίγο ακόμη την κλειστή πόρτα και έπειτα γυρνάω στην Τίφανι που πλένει ένα λάχανο στο νεροχύτη.
Σηκώνομαι απότομα από την καρέκλα της κουζίνας που καθόμουν και πηγαίνω στην πόρτα. Την ανοίγω.
"Που πηγαίνεις Ντίλαν αγόρι μου;"
"Στην Τζορνταν."
~~~~~~~~~~~~~~~~
Βγαίνω έξω και παρατηρώ πως έχει αρχίσει να βρέχει. Πότε δεν με ενόχλησε η βροχή. Μου θυμίζει ότι και ο κόσμος μπορεί να έχει κακές μέρες.
Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που νιώθουν τη βροχή και αυτοί που απλά βρέχονται*. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Γι αυτό αφήνω τη βροχή να ξεπλύνει τον πόνο μου ενώ με τα μάτια κλειστά αναρωτιέμαι αν εκεί που βρίσκεται η Τζο είναι στεγνά και ζεστά. Αν εκει που βρίσκεται η Τζο σκέφτεται εμένα και πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα πλάι μου.
*Quote του Bob Marley.
Αυτό που πονάει πιο πολύ όμως είναι η υπόσχεση της που καταστράφηκε τόσο γρήγορα όσο ξεκίνησε.
《Εγώ Τζορνταν Στιβενς υπόσχομαι ότι κάθε βράδυ θα είμαι δικιά σου Ντίλαν Στίβενς.》
Που πήγε η υπόσχεση σου Τζορνταν; Που πήγε όλο αυτό που θα ήσουν δικιά μου και μόνο δικιά μου;
Προχωράω λίγο και φτάνω στο μικρό πάρκο κοντά στο σπίτι, στο μικρό παγκάκι που μόλις χθες την είχα αγκαλιά μου, το γλυκό της πρόσωπο θαμμένο στο στέρνο μου και τα ξανθά μακρυά μαλλιά της μπλεγμένα στα δικά μου δάχτυλα.
Τώρα το μόνο που βλέπω είναι ένα άδειο παγκάκι γεμάτο αναμνήσεις και η βροχή οργισμένη να το κατακλύζει.
Απορώ με το πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, μέσα σε μια στιγμή.
Πιάνω το κεφάλι μου κυριευμενος από θυμό, τα δάχτυλα μου να σφίγγουν το πρόσωπο μου. Με τρελαίνει η σκέψη ότι για την Τζορνταν το μόνο που θα είμαι είναι ο θετος αδερφός της. Με τρελαίνει γιατί θέλω να την ακουμπήσω σε σημεία που τα αδέρφια υποτίθεται δεν πρέπει να ακουμπάνε. Να την ακούσω να βγάζει ήχους που τα αδέρφια υποτίθεται δεν πρέπει να ακούνε. Γιατί δεν καταλαβαίνει πως όλο μου το είναι ουρλιάζει το όνομα της;
YOU ARE READING
My Step Brother Affair
General Fiction"Τζο θέλω να μου υποσχεθείς κάτι." Πριν προλάβω να απαντήσω λέει.. "Ότι κάθε βράδυ θα είσαι δική μου." "Τ-Τι εννοείς;" "Δεν με νοιάζει με ποιον θα είσαι ή τι θα κάνεις αλλά κάθε βράδυ θα γυρνάς σε μένα. " Τον κοιτάζω ενώ αυτός με κοιτάει πολύ σοβαρ...
