My Unwanted Husband ❌

4

Crush

Twelve thirty ng tanghali ang pasok ko today. Una at huli kong class ngayon Thursday. Ngiting-ngiti pa ako sa locker room namin dahil this is the only day na mapayapa ang utak ko.

We gather all inside the gym para mag discuss about sa pairings namin. When all of a sudden a late comer appear infront of us.. nag tilian ang mga classmates ko. He's wearing a white hoodie jacket na may initials sa likod, P.M.P, He's initials. Pier Marcus Perkins. Siya ang anak ni Mayor at may ari ng school na pinag aaralan ko!

Kinder palang ay kilala na tong si Primo as what they call him. Were batch mates. Kahit na lagi ko siyang classmates ay we never talk. May mga kaibigan siya na bullies pero guess what? They never bully me. Sa lahat ng mga classmates namin ako lang ata ang hindi napa iyak ni Primo. Siguro ay kilala niya ang Kuya ko.

It all began when we were in high school. He's part of the basketball team back then and I must admit he's one hell of a player. Haggang ngayon naman.. Kaya madami din siyang fans.

Madalas ay tahimik siya at walang kinikibo. Tatlo lang sa mga ka team niya ang madalas niyang kasama. Pangisingisi lang sa mga bumabati sakanya. Hindi siya suplado sa mga nag papa-picture or nag papa-autograph. May saltik lang siya minsan kasi bigla-bigla nalang nang bubuntal.

They have a specific spot in cafeteria that no one ever dare to seat. He has a bad boy image, bully ganon. Abusing his fathers powers. He always breaks the rules lagi nasa deans office at minsan may pasa sa mukha dahil sa pakikipag basag ulo.

Kung titignanan naman ay hindi siya mukhang masamang tao. He has this angelic face! Mukhang anghel ang mukha niya! Taliwas sa imahe na meron siya.

"Late again, Mr. Perkins." Sita sakanya ng instructor namin. Hindi siya kumibo. Nakatayo lang siya sa gilid ng bench. Hindi din naman siya nakasimangot actually maaliwas ang mukha niya. He's not giving any reactions. Ni-hindi nga niya tinapunan ng tingin ang instructor at ang mga babae sa likod ko na kanina pa siya sinasamba.

Lalo pang umimpit sa kilig ang mga classmates ko ng hubarin niya ang hoodie niya sa harap namin.

Ang init, he mouthed

What the hell? Is he doing it on purpose? He loves the attention ha? Umangat ang labi niya at napangisi ng tumaas ang t-shirt niya sa loob at sumilay samin ang blessing ni God.

Hindi na napigilan ng mga classmates ko na mag wala talaga. Nag hampasan na ang mga pabebe at nangisay sa likod ko. Pati ako naalog na sa kalokohan nila.

I remained my resting bitch face. Baka sabihin niya ay isa ako sa mga fan girls niya. Like no way!

"Perkins, I don't think that's appropriate." Sita sakanya ng instructor. Napalingon ito sakanya and raised a brow.

"What?" He asked. He blinked twice nang hindi sumagot ang instructor ay naupo na siya sa bench, kahilera niya ang instructor pero malayo ang distansya.

Hindi siya naki halubilo saamin na naka upo sa baba. Ang lagay tuloy ay naka tingala kami sakanila.

"Dream come true na maging classmates ko siya this sem. Crush goals..." mahinang bulong sakin ng katabi ko na hindi ko alam ang pangalan. "Crush mo din siya?" Tanong niya sakin. Napa taas ang kilay ko. Natigilan ako sa tanong niya kaya hindi ko nalang siya sinagot.

Anong crush? I never had a crush...

Paano ba 'yon? Hindi ko talaga ata na feel yon noong medyo bata pa ako. Isang pace sa buhay ko na nalaktawan ko ata dahil nadin sa presensya din ni Anton na walang ibang ginawa kundi mang bwisit lang. Masyado akong focused sa kung paano ako makaka ganti  sa mga tricks niya.