"İyi misin?" dedi kısık sesle.
Gerçekte ne anlama geliyordu ki bu soru?
Hangi anlamda iyi miydi?
Psikolojik bakımdan mı?
İyi değildi.
Zihinsel bakımdan mı?
İyi değildi.
Fiziksel bakımdan mı?
İyi değildi.
Kesinlikle iyi değildi.
Tonlarca ilaç içmişken , iki 35liği tek başına devirmişken nasıl iyi olabilirdi ki?
Bedenin üzerindeki onlarca çiziğe rağmen nasıl iyi olabilirdi?
Ama o bunları duymak istemiyordu.
Onun kendini aç bıraktığını duymak istemiyordu.
'Belki sarhoş olursam üzerimdeki yüklerden kurtulurum.' şeklinde düşündüğünü bilmek istemiyordu.
İntihara eğilimli olduğunu bilmeyi ise hiç istemiyordu.
Bu sadece rutin bir soruydu.
Sorulması gereken; ama cevabı umursanmayan.
Kazağının kollarını çekiştirdi.
'Pişmanlıklarını' saklamak istedi.
Derin bir nefes aldı.
"Bilmek istediğine emin misin?"
"Hayır."
Ve devam etti.
"Ben sadece her gece sarhoş olmandan , kendini aç bırakmandan ve kendine zarar vermenden hoşlanmıyorum. Neler yaşadığın , hissettiğin hakkında en ufak bir fikrim yok. Sana durmanı da söylemeyeceğim. Ya da bırakmazsan neler olacağını. Çünkü bunlar sana eminim binlerce kez söylendi. Ben sadece... Sadece sensiz yaşama fikrine dayanamıyorum. Yüzünü bir gün görememekten o kadar çok korkuyorum ki. Senin kötü olduğunu bilmek bana acı veriyor. Ve senin hakkında endişelenmeden duramıyorum. Biliyorum bencilce ama duygularıma karşılık bile vermeyen bir kız hakkında endişelenmek istemiyorum."
Gözlerinden bir kaç damla yaş düştü kızın.
"Be- ben bilmiyordum. Benim hakkımda böyle hissettiğini, bana bu kadar değer verdiğini. Ben üzgünüm. Bencil olan bendim. Duygularını bile fark edemedim." dedi hıçkırarak.
Bir adım yaklaştı genç adam. Eğik olan yüzünü kaldırdı, yanağındaki ıslaklığı kuruladı.
Sonra kendine çekti kızın bedenini. Uzun kollarını omuzlarına, beline sardı.
Birkaç kelime fısıldadı kulağına.
"Seni seviyorum. Seni her şeyden çok seviyorum."
Kız daha çok ağladı göğsünde.
Ama acıdan ağlamamıştı bu sefer.
Mutluluktan.
"İyi misin?" sorusunu gerçekten bilmek istediğini için soran birisini bulmaktan.
