Her name is Hail (On Going)

Hail 4

Marx's POV

Paano ko ba sasabihin sakanya ang totoo? Tapos ngayon parang ayaw na rin niya akong makita sobrang naiinis rin siya sakin arghhh! I really miss her, everything about her. Yes, i admit masyadong maraming nagbago sakanya. The way she speak, she laugh, she acts... Her eyes-- it seems like there was a burden inside of those twinkling eyes, napakalungkot nilang tignan, sa tuwing tinitignan ko ang pares na yun para akong nasasaktan at nahihirapan para sakanya i don't know why pero parang may napakabigat siyang pinagdaraanan.

*kring *kring

Walang gana kong sinagot yung phone ko dahil iniisip ko pa rin si Hail, kung paano ko sasabihin sakanya ang totoo, kung paano ako haharap sakanya.

"Hello? Yes? Who are you? ANO?"

Para akong tuod nung narinig ko yun at hindi pa tinatanggap ng sistema ko yung narinig ko mula sa ate niya nung nag sink in na sa akin lahat.

Agad agad akong napatakbo palabas dahil sa narinig ko at mabilis na pinaandar ang sasakyan ko at nagtungo ako sa ospital. Selenium......

She was found unconscious. Inside of her room at napakaraming dugo ang nawala sakanya dahil sa laslas na natamo niya.

Paulit ulit na nag eecho sa isip ko ang mga salitang yun I can't afford to lose her for the second time..... Not this time, huwag muna marami pa akong sasabihin. Ipaparamdam ko pang mahal ko siya. I want her back to me. Gusto ko pang itama lahat ng mali ko at gusto ko pang humingi ng sorry sa kanya.

Hospital

Agad akong napatakbo sa ER at nakita ko yung isang doctor na pinapump ang dibdib ni Selenium at totoo ngang napakadaming dugo ang nawawala sa kanya hindi lang sa pulse ang sugat na natamo niya pati na rin sa may part ng leeg at punong puno ng sugat ang braso niya, nakita ko rin na nandun pa rin ung gauze na nilagay ko kanina dahil sa laslas niya and this time hindi ko na alam ang gagawin dahil nagkakagulo na sila sa loob at unti unti ng nags-straight ung guhit nung apparatus hindi ko kayang mawala ulit siya. I can't not this time. Marami pa akong dapat sabihin sakanya kailangan niya pang malaman ang tunay niyang pagkatao, kailangan niya pang mabuhay.

Hindi ako relihiyosong tao pero this time alam kong siya na lang ang matatakbuhan ko at mahihingan ko ng tulong. Di ko pa kaya. Ang sakit na makitang sa pangalawang pagkakataon makita mo yung taong mahal mo na mawawala sayo. Not this time please don't get her away from me. Ayos lang na kamuhian niya ako kainisan pero ang makitang unti unting nawawalang ng lakas ang katawan niya, ng buhay hindi ko kayang makita, hindi ayos sakin. Hindi ako nagmumura pero tang ina ang sakit, sobrang sakit. Sana ako na lang yung naghihirap dahil kasalanan ko naman kung bakit umabot siya sa puntong ito, kasalanan ko kung nailigtas ko lang siya noon hindi siya mapapalayo sa mga totoong pamilya niya at hindi ko siya makikitang unti unting nawawalan ng buhay ngayon. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya. All i need is Him.

Tumakbo ako papunta sa altar ng Hospital and I am really crying over my heart.

Lumuhod ako sa harap ng altar sa harap ko may isang aklat I really don't what is it but base on the letters written on it, it is Bible.

Ang tanga ko naman at hindi ko na nakilala ang aklat na yun.

Humagulgol ako wala akong pakialaman kung may makarinig sakin, may makita ang importante kahit sa gantong paraan ay makatulong ako.

I closed my eyes and feel the presence inside of this altar and I murmured my first ever prayer.

Hindi ako nagdadasal dahil alam kong kaya ko lahat but here I am doing this dahil akala ko lang yun, akala ko kaya ko lahat pero hindi pala. Lalo na ang makita siyang unti unting nawawala.