Evet evet önce her şey mükemmeldi. Herkesin hayatında olduğu gibi… Mutlusun her şey çok güzel gidiyorken, birden hayatın altüst oluyordu. Ölmek istiyorsun deniyorsun ölmeyi, ama olmuyor, bir türlü beceremiyorsun. Umudun bittiği yerde ölüm başlar.
Hayatımın iyi günleri…
İLK GÜN
Günlerden pazartesiydi, herkes doğacağım günü sabırsızlıkla bekliyordu.
Annem ve babam beş yıldır evliler ama çocukları olmuyormuş. Aşklarının meyvesini kucaklarına almayı çok istemişlerdi ve beş yılın sonunda beni kucaklarına almışlardı. Ben eylül,
dünyaya geldim. İlk heyecan,
ilk mutluluktu. Tarifsiz bir duygu yaşatmıştım, beni seven herkese…
Şaşkın gözlerle bana bakıyorlardı. İlk günün heyecanı herkesin yüzüne yansıyordu.
Annem kucağına aldı beni o an annemin kokusunu içime çekebiliyordum o an anladım ki annemin kokusunu hiçbir şeye
değişmezdim.
Hastaneden taburcu olacaktık. Babam işlemleri bitirip yanı başımıza gelmişti. Yüzündeki mutluluk yüzlerinden anlaşılıyordu. Eve gitmek için can atıyorduk. Benim gelişim onlara bir umut olmuştu. Artık evimizde üç kişiydik. Annem bir kişi gittiği hastaneden iki kişi dönmüştü. Bu mutluluklarını onlar bile tarif edemezdi. Dedim ya eşsizdi…
Anlamıştım ki annem de babam da beni çok sevdiler ve beni çok şımartacaklardı.
Eve geldiğimizde annem beni uyumam için çok tatlı pembe yatağıma yatırdı etrafı izlerken uyuyakaldım uyandığımda
Acıkmıştım ve ağlayarak annemi yanıma getirttim ve acıktığımı anlayıp süt verdi,
ve tekrar uyudum.
Sabah hayırlı olsuna komşumuz Fatma teyze gelmişti. Onun da benden on ay büyük oğlu vardı. İsmi Kerem’di. Kerem siyah saçlı, kahverengi gözlü, kumral teni olan güzel bir bebekti. Ben de yeşil gözlü, buğday tenli, sarı saçlı bir bebektim. Annemler şimdiden kerem ile beni konuşuyorlardı. Biz konuşamadığımız için tepkilerimizden anlam çıkaramıyorlardı.
Meğer o günden bugüne bir aşk doğuyordu.
Evet evet Kerem ve Eylül masalı yeni başlıyor…
*
