Hayatta her zaman herkesin ilk korkusu olmuştur. Ve benim ilk korkum daha bir yaşındayken koca evde tek bırakılmamdır.
O gün ben evde uyurken annem beni bırakıp komşuya çıkmıştı. Annemin yokluğunu hissettim galiba uyanmam zannetmişti, arkasından hemen uyanmıştı.
Emekleyerek pencerenin önüne gittim ve annemi sayıklayarak ağlamaya başladım kapı sesini duyunca kapıya yöneldim annemin sesini duyunca ona doğru emeklemeye başladım ve o an olanlar oldu.
Kaydım ve kafamı kahverengi eski sehpaya çarptım annem beni görünce;
- Eylüüül! Diye çığlık attı ona çok kızmıştım beni evde tek başına bıraktığı için fakat o kadar korkmuştu ki gözlerinden damla damla yaşlar akıyordu onu öyle görünce kızamıyordum pişman olmuştu, üzülmüştü. Sonra hemencecik yumuşadım.
Annem koşarak yanıma geldi ve beni kucakladı. Kafamdan kanlar aktığını görünce hemen telefona koşup babamı aradı ben ise o an tepkisizdim, korkmuştum ve ağlıyordum.
Babama benim kafamı sehpaya çarptığımı ve eve gelmesini söylerken bir yandan da beni sakinleştirmeye çalışıyordu.
O kadar acı çekiyordum ki doktor benim iyi olduğumu söyleyince bir nebze olsun annem ve babamın içi rahatlamıştı.
O günü asla unutmayacağımı biliyordum çünkü annem ilk defa sorumsuzluk yapmıştı. Çok korkmuştu, o kadar çok korkmuştum ki, O gün anne ve babam beni bir an yanından ayırmadılar, gece de birlikte uyuduk Ve bu korkunç gün benim için böylece sona erdi.
