When Fall Came One Summer

7 : Present

“Autumn! I can’t believe you can do such a thing!” Lindie on the phone, early in the morning.

I was about to have my breakfast when she called. And now that I’m done, she’s still nagging.

“I told you, nagpaalam ako. It’s an emergency.” Paulit-ulit kong paliwanag sa kanya tungkol sa nangyari kagabi.

“Wala kang appointment kahapon. I sure of it.”

“I’m a doctor. Pag may emergency, I can’t say no.”

“Pero hindi ka pumunta sa ospital kagabi. Ako pa niloko mo. I’m Lindie Maze, honey!” Hay, sino bang niloko ko?

“Okay. I’m sorry. Nagpaalam naman ako eh. May… may… hay… I’m sorry.” Pagsuko ko kay Lindie.

“Fine. I understand kung ayaw mo talaga.”

“Thanks. I’ll hang up. Gotta go!”

“K. Bye Sissy!”

It’s another busy day! After ng tawag ay nagpatuloy na ko sa pag-aayos. Gaya ng sabi ko kanina ay isa akong doktor. Kaya naman ito ako, nagda-drive patungong ospital.

~~~~~~'

“Dra. Misami, you seem preoccupied.” Puna sa akin ng kapwa ko doktor na nakasabay ko sa cafeteria.

Ngumiti lamang ako bago sumagot, “You know, busy day.”

Napailing naman ito sa akin, “You should take a break Dra. Misami. You even work on holidays.”

Well that’s true. Bihira lamang akong mag-off kung holiday dahil sa pwede naman akong humabol sa celebration matapos ang trabaho. Sasagot pa sana ako ngunit tinatawag na ang aking pangalan sa buong ospital kaya naman nagpaalam na ako.

Tumatak sa utak ko ang sinabi ni Dra. Strauss sa akin kahit na ngayong nakauwi na ako. Tinignan ko ang mga litratong nakakapaskil sa isang corkboard sa aking kwarto. Napangiti ako ng mapait habang pinagmamasdan ang isang litratong may napakaraming ala-ala. Napapikit ako at tila ba nararamdaman ko ang malamig na tubig ng batis sa akig mga paa, ang simoy ng hangin na nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak sa paligid… at ang yakap nya. Once I opened my eyes I suddenly felt the tiredness and longing.

“Yeah. Maybe it’s time to take some break.” Bulong ko sa aking sarili.