However, I love you; larry

Epilog

Każdy szedł ze spuszczoną głową za trumną. Jedna osoba miała wymalowany smutek na twarzy, druga złość, a nawet i nie które rozbawienie. Dla nie których, ten dzień był bardzo ważny. Szczególnie dla Louisa. Jako jedyny płakał, nienawidził siebie za to wszystko. Zdziwieniem było dla niego, obojętność rodziny loczka. Oczywiście, byli smutni, ale to było strasznie fałszywe. Młody Tomlinson mierzył wściekłym i zamazanym z powodu łez spojrzeniem osoby, które się cieszyły z powodu, z jakiego się wszyscy tu zebraliśmy.

Pogrzeb Harrego Stylesa.

Chłopaka, który tyle przeszedł. Tyle wycierpiał. Louis jeszcze raz rozejrzał się wzrokiem. Ludzie wszyscy ubrani na czarno. Tego dnia padał deszcz, idealnie do okazji. Wśród małego tłumu ujrzał smutną trójkę przyjaciół zielonookiego. Diana ze spokojem patrzyła, jak spuszczają trumnę w dół, a ksiądz coś mówił.

- Nie, proszę. On zaraz stąd wyjdzie. - jęczał Louis przez łzy. - On chce abym cierpiał, abym płakał, ale j-ja zrozumiałem.. Kocham cię, Harry! - krzyczał i płakał. - Przepraszam. Proszę, nie opuszczaj mnie!

Po jakimś czasie Lou się wyłączył.
Po prostu już nie mógł tego słuchać. Te wszystkie kondolencje. Nie wytrzymałby. Patrzył, jak ludzie z domu pogrzebowego już zakopaną trumnę ziemią, wbijają w nią tabliczkę.

Ś. P.
Harry Edward Styles
01.02.2000r. - 04.05.2018r.
Spoczywaj w pokoju

- Kto go tak skrzywdził, że postanowił popełnić samobójstwo.. - westchnęła osoba z tyłu, z rodziny loczka.

- Osoba, którą kochał. - pomyślał Louis, po czym kolejne łzy wypłynęły z jego oczu. Dlaczego to tak boli?

Osoby położyły kwiaty na grób nastolatka i złożyły kondolencje, po czym wyszły. Po jakieś trzydziestu minutach nikogo nie było.

Wszystkiemu z tyłu przyglądał się jeden chłopak. Lokowany brunet o zielonych oczach z uśmiechem na twarzy trzymając rękę na swoim już zaokrąglonym brzuszku. Uśmiechał się. Właśnie zaczynał nowe życie i teraz będzie już tylko lepiej z małą istotką...

Koniec