intihar meleği

Sh'nin Ağzından

Biz giderken hayat nereye diye sormadı bile. Nuray'ı evine bırakıp o eve gidecektim ve o odayı açacaktım. Hayat bir şeylerin peşindeydi, bunu çözecektim. Nuray'ı bırakır bırakmaz oraya gittim, açık camdan içeriye girdiğimde hayatın odası olduğunu anlamıştım. Etrafta anneler günün kutlu olsun yazılı resimler vardı." Özür dilerim babacığım" "beni affet anneciğim" ve daha bir sürü af dileyen yazılar asmıştı. Neydi bu?
Odadan çıkıp kilitli odanın kapısına geldim. İçeriden hayatın sesleri geliyordu.
" bak doktor bu oda onun odası" diyordu. Biriyle konuşuyordu. Konuşmaları anlamak için kapıya daha da yaklaştım.

"babamın odası doktor burası.  Hani dedim ya yeşim" baban gitti kızım" dedi diye, babam tamamen gitmişti. Koşarak odasına çıktım, bu odaya. Havada asılıydı, intihar etmişti babam, onun öldüğüne kendimi inandırmadım. O ipten onu çıkardım, yıkadım tekerlekli bir sandalyeye koyup alt kata indim, "yeşim sultan bak babam iyi" dedim. Onun yaşadığına ikimiz de artık inanmış gibiydik. Yeşim sabahları koltuğa oturtuyor,televizyon açıyordu, akşam yemeklerinde karşımdaki sandalyede oturtturuyordu. Yeşim onunla aynı masaya oturmamı istemiyordu, hatta bi gün onu masaya getirmedi, çılgına döndüm. Yemek hazırlayıp yanına çıktım. Onu tebessüm ederken hayal ettim, tıpkı senin dediğin gibi. Yavaş yavaş kokusu bütün evi sardı. Ev ceset kokuyordu doktor. Arkadaşlarımı yemeğe çağırdığımda sh kapıdan girer girmez kokudan rahatsız olmuştu. Bunu yüz şeklinden anlamıştım. Erkeklerden kaçıyordum, Sanki babam hala yaşıyormuş gibi nuray'a babamın onu sevdiğini söyledim. Hayatımı yalanlar üzerine kurdum, Sıra sana geldi doktor. Senin yaptıklarına. "

Anlamıyordum, hayat ne saçmalıyordu, babası bir ölüydü, kandırmıştı bizi ve o ölü hala bu evdeydi.

" evet doktor 5 yıl önce babamın öldüğü gün, üzerimde bu giysiler vardı. Ertesi gün sen geldin, hayal kurmamı her fırsatta söyledin, "hayal kurmazsan delirirsin" dedin. Arkadaşlarım deli olduğumu düşünmesin diye kurdum. Pembe "hayal kurma" dedi hep, ben seni dinledim. Senin yüzünden babam yaşıyormuş gibi davrandım 5 sene. Aslında beni delirten sendin doktor, içten ve sinsice delirtiyordun ama sana güvendim. Kafeye giderken ayaküstü konuşmuştuk. Arkadaşlarım görecek dediğimde "göremezler kalabalıktayız" dedin. Bu yalandı doktor. Sen kimseye görünmezdin ben hariç dimi. Hayal kurmamı istedin, eğer hayal kurmazsam artık benimle olmayacağını söyledin Çünkü sen gerçek değildin, sen de pembe gibiydin, benim hayal ürünümdün ve aslında biliyor musun doktor en çok senden kurtulacağım için mutluyum."

Sesler kesildi. Bir süre ses gelmedi. Sonra çekmece tıkırtıları duydum. Sonra yine sessislik oldu.

" bak doktor resmi tamamladım. Annem, babam ve ben artık ailemin yanına gidiyorum. Senin olmadığın bir yere. Hayallerimi bırakıyorum doktor yani seni bırakıyorum hayali arkadaşım. Sen benim iyilik meleğimdin önceden ama artık intihar meleğimsin"

Sonra odada ses yine kesildi. Kendine bir şey yapıyordu. Bişey yapmalıydım.

"HAYAL KURMAK ARTIK SAÇMA DOKTOR"

5 kelimeyi söylediği sırada kapıyı kırıp içeri daldım. Bileklerinden kanlar oluk oluk akıyordu. Gözleri kapanmıştı. Yanında biri vardı ona sarılıyordu, Yüzü çürümüştü, bu babasıydı, onu bu kilitli odada tutuyordu. Hemen yanına gittim.

- iyisin hayat bir şeyin yok, bir şeyin yok geçecek

Bir kolunu omzuma attım ve onu kucağıma aldım, ağlıyordum, hem de çok ağlıyordum. Başparmağıyla çenemden aşağı akan yaşımı durdurdu.

- sana geçmez demiştim sh "canın yanacak ama geçecek" demiştin geçmedi.

Son sözleri bu oldu. Gözleri tamamen sonsuzluğa doğru kapandı. Olduğum yere yığıldım boğazlarım patlayana kadar bağırdım.

-HHHAAAAAYYYYYIIIIIIIRRRRRRR