Morpheus -Hyunjin&Seungmin-

4- Çok Sevmek

Galliyan: Ek Villian soundtrack

Hani böyle çok ağlarsınız? Siz çok ağlamanıza rağmen  boğazınıza yapışmış acı veren his hiç gitmez? Ben de şu an aynı durumdaydım. Kesip atmak istiyordum o yumruyu ama atamıyordum. Çünkü yataktan kalkabileceğimi sanmıyorum. Annem  bir saat kadar önce gelip ne sorun olduğunu sorsada ona üstünden üç gün geçmesine rağmen neden ağladığımı anlatamıyordum. Belki utanıyordum belki de sadece kendime saklıyordum.

Ağlamaktan yorulduğum zamanlar uyuya kalmıştım. Her uyandıktan sonra neden gelmediğini düşünüyor sonunda sözümü tutmadığım için bana küstüğüne karar veriyordum. Annem saçlarımı geri ittirip ağlayıp ağlamadığımı kontrol etti.  Annem yanıma girmiş  kafamı kucağına çekip ağlamama izin vermişti.

"Yeter artık Seungmin! Beni de üzüyorsun. Lütfen ağlama artık şimdi sana su getiriyorum. Sende o suyu içiyorsun ve ağlamayı bırakıyorsun ve aşağıya iniyorsun. Aklıma seni mutlu edecek bir şey geldi."

Kafamı iki yana sallayıp sızlansamda artık ağlamayı bırakmam gerekiyordu. Herkesin Annesi benim ki gibi anlayışlı değildi. Annem bana çok bile zaman tanımıştı, onu gerçekten seviyordum. Annem hiçbir zaman ağladığımda susmamı söylemez yeteri kadar içimi dökerek ağladıktan sonra  beni sakinleştirirdi. Annem özel bir insandı. Alnımdaki birbirine geçen saçları çekip alnıma uzun bir öpücük  kondurdu. Üstümdeki örtüyü alıp kirli sepetine götürdü. Elinde getirdiği suyu doğrulup içtim.

Odadan çıkıp koridorun sonundaki  banyoya oldukça yavaş  bir şekilde yürümeye başladım. Gerçekten tüm enerjim çekilmişti, gözlerim ve boğazım hala daha acıyordu. Banyoya girip  aynanın karşısına geçtiğimde karşımdaki beklediğim  görüntüydü. Gerek gözlerim gerek çevresi kırmızı ve mor renkleriyle süslenmişti. İki gündür Annemin zorlamaları sayesinden az bir şey yemiştim. Ten rengim solmuş, yanağımdaki yaş izleri kurumuştu. Dudaklarım çatlamış değişik bir kırmızı rengini almıştı. Kendimi ilk defa bu kadar  kötü görüyordum. Hiçbir zaman  bu kadar çok ağlamamıştım.

Üstümdekileri çıkartıp buz gibi suyun altına girdim. Soğuk suyla duş almayı severdim ama o kadar güçsüz kalmışım ki bacaklarım  hem üşümüşlükten hem de  halsizlikten titriyordu. Dişlerimi  fırçalayıp aşağıya indiğimde Annem  öğle yemeğini hazırlıyordu. Aşağıya indiğimi gördüğünde bana öpücük attı. Babamda ona yardım ediyordu, beni gördüğünde gülümsedi. Onlar olmasaydı şu anda muhtemelen hala daha yukarıda örtümün altında yarattığım ekosistemde  ağlıyor olurdum. Fotosantez işini halletmiştim. Organizmaları keşfetmeye başlayacaktım ki Annem beni  yeniden dünyaya getirmişti.

Onca  burun çekişler ve tuzlu göz yaşlarıyla oluşturduğum ekosistemimide çamaşır makinesine atmıştı. Saçmalamaya  başladığıma göre iyiydim.  Ben de mutfağa onlara yardım etmeye gittiğimde ikisi bir şarkı mırıldanmaya başladılar.  Sanırım Hey There  Delilah.

İstemeden bende şarkıyı mırıldanmaya başladığımda ikiside gülümsüyordu. Masaya oturup yemeğimizi yerken sohbet etmiştik. Sonunda etrafıda toparladığımızda ikiside karşımda oturuyordu. Konuşmaları için beklerken Annem sonunda gülümseyerek, konuşmaya başladı.

"Bu hafta sonu dağda ki kulübeye gitmeye karar verdik. Hem senin için de değişiklik olur bir süre? Ne dersin?"

Dağdaki kulübe.. ormanın  içinde çok büyük olmayan bir kulübeydi. Annemin teyzesinden kalan çöp gibi bir yerdi ilk başlarda ama babam oraya kafayı takmıştı. Annemin 'boşuna zaman harcıyorsun' söylemlerine rağmen babam bırakmamış yıkık dökük yeri  bir dağ evine çevirmişti. Çok gittiğimiz bir yer değildi, okul döneminde ne Annemin ne babamın zamanı oluyordu bir yere gitmek için. Hem onların işleri hem de benim okulumdan zamanımız olmuyordu çok bir yer gezebilmek için. Evin etrafında ağaçlık ve  iki kilometre kadar ötesinde  çok küçük bir göl  vardı.  Kesinlikle gitmek isterdim.