No Scrubs

Proloog

God, wat stonk het hier.

De geur van de bittere parfum van mijn bejaarde directrice, gemixt met het schoonmaakmiddel waarmee de school mee werd opgeschoond, maakte mij al misselijk sinds de dag ik hier aankwam.

Mevrouw Claudel had vaak de aparte neiging om haar parfum rond te spuiten in haar kantoor voordat er gasten kwamen, en het maakte de geur er totaal niet beter op, ook al leek zij te denken van wel.

Fronsend probeerde ik subtiel mijn hand voor mijn neus te slaan, om zo mezelf te beschermen tegen de walgelijke geur terwijl ik het mezelf comfortabel probeerde te maken op de houten - en waarschijnlijk antieke - stoelen die hier waren geplaatst.

De stoelen hier voelden precies aan als hoe ze eruitzagen; verdomd hard.

Vanuit mijn ooghoek kon ik zien hoe mijn tante haar mond vormde in een dunne streep en voor ik het wist voelde ik een kleine maar pijnlijke kneep in mijn rechterarm.

Verrast schoot ik omhoog, 'waar was dat voor nodig?'

Verontwaardigd haalde ik mijn hand van mijn mond en wreef over mijn arm.

'Je bent niet thuis, dus toon wat respect en zit rechtop.' siste ze.

Normaal zou ik hier bijdehand op gereageerd hebben, maar toen ik haar gezicht zag wist ik dat ik deze keer beter mijn mond moest houden.

Tante Angelina was niet vaak boos, maar door de recente gebeurtenissen die hadden geleid naar dit moment in de werkkamer van de directrice, was ze alles behalve blij.

En geloof mij maar, als zij boos werd, was ze best eng - ook al zou ik dat nooit hardop toegeven.

Ik denk dat dat half ook komt omdat ze erg op mijn moeder lijkt als ze boos wordt, en die is gewoonweg angstaanjagend wanneer ze kwaad is. Het feit dat ik nu al twee jaar in Frankrijk woon als straf, zegt volgens mij meer dan genoeg.

Mokkend rechtte ik mijn rug en probeerde zoveel mogelijk door mijn mond te ademen om zo de walgelijke geur van me weg te houden.

Wachtend totdat de directrice eindelijk binnen zou komen pakte ik mijn telefoon uit mijn achterzak en scrolde een beetje door Instagram. De foto's van mijn vriendinnen die het gezellig hadden samen ontgingen me zeker niet, en er ging dan ook altijd een steek van jaloezie en heimwee door me heen als ik hun gezamenlijke foto's zag en ik wist dat dat gevoel nooit weg zou gaan.

'Als ik jou was, mevrouw Belcalier, zou ik die telefoon maar héél snel wegstoppen.' licht geschrokken keek ik op naar Mevrouw Claudel die met een valse glimlach de deur achter haar sloot en traag naar haar bureau liep. Met een uitdagende blik keek ik haar aan en legde hem op mijn schoot, met het scherm omhoog, zodat je duidelijk de foto van mijn oude vriendengroepje op mijn beeld kon zien.

Ze dacht toch niet echt dat ik naar haar zou luisteren?

Ik zag in mijn ooghoek hoe mijn tante haar handen lichtjes tot vuisten balde en grijnzend keek ik stiekem haar kant op.

Met een geïrriteerde zucht plaatste mijn directrice haar netjes gelakte vingers op haar bureau en met ogen die leken alsof ze me levend wouden villen, keek mevrouw Claudel me aan, tikkend met haar ouderwetse sandaaltjes op de mahoniehouten vloer.

'Dus mevrouw Belcalier, weet jij waarom je hier nu zit?'

Wat voor stomme vraag was dat?

Ik zakte opnieuw naar beneden in de harde, houten stoel en met opgetrokken wenkbrauwen keek ik de oude vrouw recht in de ogen aan, 'wat denkt u zelf? Ik snap eigenlijk niet wat ik hier doe, aangezien het al duidelijk is dat ik word weggestuurd, is dit volledige tijdverspilling.'