The Playersclub I
Nadat haar oververmoeide moeder haar twee jaar geleden wegstuurde naar haar tante in Marseille, keert de rebelse Arabella Belcalier na een 'ongelukje' op school weer terug naar het grote Amerika. Door een traumatiserende gebeurteni...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Caine, wat ben jij veranderd!' tetterde Angelique Belcalier in mijn oor, waarna ze me nog iets steviger tegen haar aan drukte.
Grijnzend liet ik haar los, en ik zag hoe ze stiekem misprijzend mijn nek en handen bekeek, die volledig getatoeëerd waren. Ik wist dat ze erg tegen zulke "ordinaire" dingen was, en mijn moeder had me dan ook gedwongen om zo veel mogelijk huid te verstoppen toen we hier naartoe kwamen.
Ik hield altijd al van tattoos, maar zelf mocht ik ze nooit hebben, dus zodra ik het geld had en weg was uit huis liet ik mijn lichaam stuk voor stuk bijna volledig tatoeëren, tot ongenoegen van mijn ouders.
'Kom kom, loop maar door naar de woonkamer, Dominic is in de keuken en Alexander is samen met Arabella en hun vader in de woonkamer, het eten is bijna klaar, nog eventjes!' ze duwde me met ongekende kracht naar binnen, en met opgetrokken wenkbrauwen liep ik achter mijn broertje en ouders aan, waarna ze de deur met een klap achter zich gooide. Deze vrouw was serieus echt something else.
Mijn hersenen gingen weer terug naar Rabell, en de gedachte al dat ik haar zometeen zou zien wond me veel te erg op. God, ik leek wel een fanboy.
Geërgerd keek ik naar mijn trage ouders en broertje die zich als slakken vooruitbewogen, en ik had de neiging om met een boog om ze heen naar de woonkamer te rennen.
Toen we eindelijk bij de woonkamer aankwamen hield ik het bijna niet meer, totdat ik een donkerrode bos golvend haar zag. Fronsend staarde ik diegene zijn achterhoofd aan. Als ik het me goed herinnerde was Rabells haar zwart. Of had ze het geverfd?
'Heeft ze het nou geverfd?' fronsend kwam Jackson naast me staan, en ik haalde mijn schouders naar hem op.
'Vind wel dat het d'r staat,' flapte ik uit.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Jackson me met een opgetrokken wenkbrauwen aankeek en iets wou zeggen, maar voordat hij een geluid kon maken werd hij afgekapt doordat ik opnieuw naar voren geduwd - deze keer door mijn eigen moeder.
'Jongens, het is onbeleefd om zo te staren, loop naar binnen en groet de rest,' fluisterde ze geirriteerd, en liep met dat gezegd te hebben langs ons de kamer in, naar Rabell toe.
'Arabella, schatje, hoe gáát het met je? Wat ben je groot geworden! En wat ben je veranderd!'
Met norse gezichten liepen zowel mijn vader als mijn jongere broer de kamer binnen, achter mijn moeder aan. Er verscheen een frons op mijn voorhoofd toen ik zag dat niet alleen mijn vader, maar ook Jackson gelijk naar de linkerkant van de kamer liepen, waar Alex en Rafael Belcalier op de grote sofa zaten.
