The Playersclub I
Nadat haar oververmoeide moeder haar twee jaar geleden wegstuurde naar haar tante in Marseille, keert de rebelse Arabella Belcalier na een 'ongelukje' op school weer terug naar het grote Amerika. Door een traumatiserende gebeurteni...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kon het niet geloven. Ze was terug. Ze was verdomme terug.
Toen mijn jongere broer tien minuten geleden geshockeerd mijn kamer was binnngekomen om het nieuws te delen had ik alle kracht nodig om hem niet dood te knuffelen van blijdschap. En nog steeds kostte me het niet normaal veel moeite om me in te houden en niet als een gek het huis door te rennen en te schreeuwen. Zó blij was ik met haar terugkomst.
Toen Arabella Belcalier twee jaar geleden vertrok naar Frankrijk om daar bij haar tante te wonen wist ik niet wat ik met mezelf aan moest, het feit dat er een hele oceaan tussen ons in zat was zeer frustrerend, maar ze was fucking terug.
Zou ze veranderd zijn? Onwillekeurig dacht ik terug aan haar ronde vormingen, en hoe ze altijd al wist hoe ze zichzelf op een verfijnde manier toch verleidelijk kon kleden. Wie hield ik voor de gek? Ze was vroeger al verdomde sexy, en ik durfde te wedden dat het alleen maar beter was geworden.
Ik moest haar zien. En ja, ik wist dat ze eigenlijk off limits was, maar het moest gewoon. De afgelopen twee jaar waren zoveel saaier zonder haar, en het zou eindelijk weer wat leuker worden.
'Caine, schat, de Belcaliers hebben een klein welkomstdiner georganiseerd voor Arabella, dus je vader en ik gaan er samen met Jackson heen en Dominic zal er ook zijn. Zin om mee te gaan?'
Verrast draaide ik me om bij het plotseling horen van mijn moeder haar stem, die bij de deuropening met een telefoon tegen haar oor gedrukt vragend naar me stond te kijken.
Ik wist dat zij dacht dat ik bij het horen van Dominic zijn naam wel mee zou willen gaan, maar om eerlijk te zijn was ik bij het horen van Rabell haar naam al om.
'Ja, laat me nog wel even mijn koffers uitpakken en omkleden, en dan zie ik jullie zo beneden?'
Mijn moeder keek even met een bedenkelijke blik naar mijn koffers, en verplaatste haar blik toen weernaar mij.
'Schiet je wel op? Ik wil over een half uur vertrekken.'
Ik gaf haar een knik, waarna mijn moeder me een snelle glimlach gaf en de deur weer achter zich sloot en wegliep.
Zuchtend keek ik naar de verschillende koffers om me heen, sommige geopend en een rommel, en sommige nog dicht en onaangeraakt. Ik was al een weekje terug in mijn oude stad nadat ik mijn studie had gestopt en was begonnen bij het werken van mijn vaders bedrijf. Ik had drie jaar lang gestudeerd bij UCLA nadat ik ineens besefte dat ik helemaal geen chirurg wou worden, maar het liefst iets zou doen wat ik altijd al wou, iets met kunst.
Ik hield sinds vroeger al van kunst, maar met een vader zoals die van mij was het moeilijk om iets te doen waar ik van hield. Zodra ik naar high school ging werd mij elke dag duidelijk gemaakt dat een kunstenaar worden mij niets op zou opleveren, en langzaam begon ik deze woorden te geloven, totdat ik het volledig achter me had gelaten en iets had gekozen waar mijn hart totaal niet bij lag. Ik had echt geprobeerd om er wat van te maken, echt, maar hoe langer ik er mee doorging, hoe meer mijn motivatie begon te verminderen, en vorige week was ik er helemaal klaar mee.
