(Don't) Go Away ! | Min Yoongi Or Suga

❃ 19 ❃

"... sonuç olarak hamilesiniz ama..."

Doktorun dediği şey ile Yoongi oturduğu yerden birden fırladı ve bana baktı, bende ona gözlerim dolu dolu bakıyordum.
Sonunda hayat bana gülümsüyordu işte...

"H-hamilesin!!!
Bizim çocuğumuz olacak Ji eun!!"

Dedi ve bana sımsıkıca sarıldı.
Aslında şu an delice sevinmek istiyordum ama doktor hanımın sonunda kullandığı kelime-ama...- boynuma iki sert ve büyük el gibi sarmıştı.

"Ji eun?"

Yoonginin garipseyen bakışlarından anladım, kafası karışmıştı.
Yanlış anlıyordu beni ama yinede bir şey demeden doktor hanıma baktım, endişe dolu bir ifadem ile.

"Biliyorsunuz, kanser hastasıydınız bir zamanlar ve bunu atlatmış olsanız bile yan etkileri hala üzerinizde.
O yüzden şimdi diyeceklerimi iyi dinleyin Bayan Min.
Çok, çok dikkatli olmalısınız,
Bu ikinci bebeğiniz olduğu için ve de kanserin verdiği yan etkiler yüzünden bu hamilelik çok zor olacak ve malesef elimizden hiç bir şey gelmiyor ve gelmiyecek.
İkinci bebeğiniz olduğu için bu sefer kolaylık değil, zorluk çekeceksiniz.
Büyük ihtimalle düşük yapacaksınız, bu yüzden hiç bir yerde yalnız olmamalısınız.
Düşük yaptığınızı kanamanızdan, bayılmanızdan anlayabilirsiniz ve bu süreçte yalnız olursanız ikiniz içinde çok geç olur Ji eun hanım.
Eğer 3-4 ay içerisinde her şey normal ilerlerse bebeğinizi dünyaya bile getirebilirsiniz ama sizi uyarmaktan başka bir seçeneğim yok, düşük yapmanız çok büyük bir ihtimal. Ve bebeğinizi 1-2 ay içerisinde aldırabilirsiniz, tabii düşük yapma riskine girmek istemezseniz."

Doktor hanımın uzun konuşmasını ağızım açık dinledikten sonra göz yaşlarımı tutamadım.
Hayat yüzüme gülümsüyormuş, ne güzel bir şaka.
Hayat yüzüme bakıpta arkamdan iş çevirmekten başka bir şey yapmıyor.
Yoonginin elini sımsıkıca tuttum, kalbim acıyordu en derinlerinde ama Yoongi elini çekti.
Bunun olacağını biliyordum, biliyordum ki bu herkesden sakladığım sırrım ortaya çıkacak.
Hangi sır ortaya çıkmaz ki?
Gözlerim yanıyordu, ruhum haykıra haykıra, hıçkıra hıçkıra ağlarken dışım sadece göz yaşları döküp iç çekiyordu.

"Düşük yapmanızı kolaylaştıran bir kaç neden sayacağım, eğer bu şeylerden uzak durursanız belki düşük yapmanızı engelleyebilir.
1.) Üzülmemelisiniz
2.) Aç kalmamalısınız
3.) Strese girmemelisiniz
4.) Spor yapmamalısınız
5.) Kavga etmemelisiniz, adrenalin düşük için çok büyük bir neden.
6.) Sıkı giyinmemelisiniz, kalın giyinin ama dar şeyler giymeyin
7.) Vücudunuzda...."

Ben doktor hanımın dediklerini dinlerken Yoongi odayı terk etti. Doktorum bana komik bir şekilde baksada ben odadan çıkan Kocamı boş verip devan etmesini bekledim.
Belki şu an yapacağım en büyük hatayı yapıyordum, bilmiyorum ama şu an sadece yaptığımı yapıyorum, oda boş verip umursamamak.

"Evet vücudunuzu korumalısınız, herhangi bir darbenin büyük sonuçları olabilir......
Bugünlük bu kadar yeter bence, isterseniz yeni bir randevu ayarlayabilirisniz.
En iyisi kocanıza bakın, büyük bir şok yaşamıştır oda..."

Annemin yaşında olan doktorumun önününde saygılıca eğildim ve odadan çıktım.
Binadan çıkıp etrafa bakındım, beraber geldiğimiz arabasını alıp gitmiş...
Ruhum bir köşede haykırarak ağlayıp, onun kollarında güvende olmak istesede dik durdum ve yavaş adımlarla yürümeye başladım.
Evimize doğru yürüyordum, evimize gitmek istemesemde o tarafa doğru gidiyordum sadece sessizce..
Etrafa bakındım,
Heryerde anne ve babasıyla birlikte mutlu olan bir sürü çocuk vardı.
Tıpkı bir dizi sahnesi gibiydi şu an her yer.
Hani dizilerde görürüz ya,
Baş karakter hamile olamayınca her tarafta çocuklar belirlenir, işte ben o sahnenin içerisindeyim şu an galiba.
Çocuğum oluyor ama yinede sağlıklı bir çocuğum olmayacak.
Benim yüzümden tüm hayatı batacak belki de, hasta olup benden nefret edecek.
Bu düşünce ile dengem tamamen yok olmuş, ben yere kapanmıştım.
Bağdaş kurmuş bir şekilde ağlamaya başladım.
Herhalde beni manyak sanacaklar ama şu an hiç bir şey umurumda değil, fanların fotoğrafımı çekmesi bile.
Ama telefonumun çaldığını duyduğumda hemen telefonumu çantamdan çıkarttım.
Büyük bir umutla Yoonginin aradığını düşünsemde
-Nam Joon Abim-
Yazısını gördüğümde çok büyük bir hayal kırıklığına uğradım.

"Alo?"

Sesi normalden daha ciddi ve endişeli çıkmıştı, bende tüm sorunlarımı boş verdim bir an için.

"Efendim Nam joon abi?
Sesin bir garip çıktı, bir şey mi oldu?"

Demem ile iç çektiğini sızlayan höpörlerden anladım.

"Bana bir şey olmadı ama size olmuş, ağlamışsın, sesin çatlıyor...
Yoongi demin yurda geldi, çok sinirli ve ne bilim,... hayal kırıklığına uğramış gibi duruyordu.
İlk önce Odasına girdi, sonra
'Niye her şey bana onu hatırlatıyor!?' Diye bağırıp yurttan koşarak ve kapıları çarparak çıktı..."

Daha fazla ağlamaya başlamam ile zar zor kelimeleri ağızımdan çıkarttım.

"Abi.... şu an Hansang hastahanesinin biraz ilerisindeyim, beni alırmısın?"

Dedim ve aramayı sonlandırdım.
Yavaşca etrafımda çoğalan insanları boş verip dizlerimin üstünde küçülüp yere baktım ve devam ağladım.

~

"Tanrım bunu ona niye anlatmıyorsun!?"

Diye bağıran Nam joon abime daha sıkı sarıldım.
Her ne zaman kendimi kötü hissetsem yanımda olur ve kollarini açar, teselli eder.

"Ona nasıl anlatayım bunu Nam joon abii!?
O hiç bir şey dinlemeden defolup gitti, bana ne!?"

Demem ile elini saçlarımın üstüne götürdü ve saçlarımı okşadı.
İnanın şu an bu hareketi için ona ne kadar minnetar olduğumu hiç kimse bilemez.

"Tamam Ji eun, Tamam Kardeşim...
Unut sen onu şimdi, bak bebeğinize yazık değil mi!?
Benim sevgili yiğenime yazık değil mi he?!
Ben daha onunla oynayacağım, bir sürü hediye alacağım, dayi demesini öğreteceğim...............
......... Sana yazık değil mi?
Kendini bu kadar hırpalaman, mahfetmen, ruhunu ve kalbini paramparça yapman....
Haketmiyorsun sen bunu...."

4 yıl önce herkesden sakladığım sırrı ilk kez birine anlatmanın verdiği rahatlık ile gözlerimi yumdum...

Ne de malmışım..