The Songwriter [H.S.]

1.

❝My head and my heart can't seem to meet in the middle, and I feel lonely.❞

Κοίταξα αφηρημένα έξω απ'το τζάμι της καφετέριας και ύστερα πάλι στο σημειωματάριό μου. Το στιχάκι που είχα σημειώσει σε αυτό με έκανε να μελαγχολήσω.

«Κοίτα Grace!» μου φώναξε ο Zack και γύρισα να τον κοιτάξω, αφήνοντας την πένα μου πάνω στο σημειωματάριό μου.

«Zack! Είσαι τρελός; Τι είναι αυτό;» τον ρώτησα έκπληκτη, καθώς μου έδειχνε έναν πίνακα κορνιζαρισμένο, με την προσωπογραφία μου σχεδιασμένη.

«Ήθελα να σου δείξω πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί σου Grace. Εσύ πώς γράφεις για εμένα όλη την ώρα;» με ρώτησε και χαμογέλασε παιχνιδιάρικα, κάνοντας τα  δύο μικρά λακάκια του να εμφανιστούν δίπλα απ'τα χείλη του.

Με πλησίασε και με αγκάλιασε σφιχτά. Το άρωμα του γέμισε τους πνεύμονές μου, κάνοντας με να χαμογελάσω.

«Δεν χρειαζόταν να ξοδέψεις τόσα λεφτά να την βάλεις σε κορνίζα.» του είπα μέσα στην ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιο.

«Μα το σχέδιο μετά θα αλλοιωνόταν. Βέβαια εμένα δεν θα με πείραζε, θα μπορούσα να σχεδιάζω τοην ομορφιά σου για το υπόλοιπο της ζωής μου.» μου είπε τρυφερά και μου φιλησε τα μαλλιά. Έκλεισα τα μάτια μου για να απολαύσω τη στιγμή.

Στην θύμηση του Zack χαμογέλασα θλιμμένα, βουρκώνοντας. Μου λείπει.

Από τις σκέψεις μου με απέσπασε ο ήχος κλήσης του κινητού μου που ακουγόταν από την δεξιά τσέπη του σακίδιού μου. Το έβγαλα και κοίταξα το όνομα της επαφής που με καλούσε. Ξεφύσηξα και το σήκωσα.

«Όλα καλά Rei;» ρώτησα και κοίταξα το μισοτελειωμένο μου φλιτζάνι με τσάι.

«Ναι, προς το παρών δηλαδή. Έρχεσαι λίγο απ'το γραφείο μου Grace;» ακούστηκε η βραχνή φωνή του αφεντικού μου.

«Φυσικά.» απάντησα μονολεκτικά, όσο και αν ήθελα να φέρω αντίρρηση. «Σε 10' είμαι θα είμαι εκεί.» πρόσθεσα και πάτησα το κουμπί τερματισμού κλήσης.

Πλήρωσα το τσάι και το cheesecake μου και αφού μάζεψα τα πράγματα μου, βγήκα έξω απ'την καφετέρια. Ο κρύος αέρας με έκανε να ανατριχιάσω, όμως δεν έδωσα πολλή σημασία.

Ένα ταξί σταμάτησε μπροστά μου να αφήσει έναν πελάτη και έτσι πήρα τη θεση του.

«Στη δισκογραφική Columbia Records παρακαλώ.» είπα στον οδηγό και αφού ένεψε καταφατικά, βολεύτηκα στην πίσω θέση του ταξί και έβαλα να ακούω μουσική απ'τα ακουστικά μου. Το Wind Of Change των Scorpions πάντα με έκανε να ξεχνάω όλα όσα μου είχαν συμβεί τα τελευταία 2 χρόνια, όσο παράξενο και αν ακούγεται.