The Songwriter [H.S.]

3.

❝But as long as you love me, I am not free.❞

«Zack, σταμάτα να με κοιτάς έτσι! Πρέπει να φύγουμε και δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ!» του φώναξα γελώντας, κάνοντας και τον ίδιο να γελάσει. Πάρ'όλα αυτά, συνέχισε να κάθεται στο κρεβάτι, κοιτώντας με αραχτός.

«Αφού προλαβαίνουμε.» μου απάντησε και πέρασε το χέρι του μέσα από τις καστανόξανθες μπούκλες του.

«Καθόλου δεν προλαβαίνουμε, σε 10 λέπτα πρέπει να φύγουμε. Τελείωνε.» του είπα πριν μπω στο μπάνιο. Φρόντισα να κλειδώσω την πόρτα, μια κίνηση που δεν πέρασε απαρατήρητη από 'κείνον. Άκουσα το μελωδικό του γέλιο απ' έξω και χαμογέλασα.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω Grace, είμαι ο Harry.» μου είπε ο ψηλός άντρας μπροστά μου, κοιτώντας με κατάματα. Του χαμογέλασα ευγενικά, και τον χαιρέτησα. Δεν είχα ακούσει την Amanda να με συστήνει σε αυτόν, είχα χαθεί για μία ακόμα φορά στην απελπισία μου.

«Harry, η Grace είναι στιχουργός και συνθέτης, και θεωρήσαμε πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία για την επαγγελματική σας πορεία, να υπάρχει και ένα άτομο το οποίο να συμπληρώνει τυχόν κενά.» εξήγησε η Amanda, κάνοντας τον Harry να σηκώσει τα φρύδια του έκπληκτος.

«Ενδιαφέρον.» μουρμούρισε ξύνοντας το πιγούνι του, κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω «Amanda έλα να σου μιλήσω λίγο.» έιπε τελικά και βγήκε απ'το studio. Ύστερα από λίγο, τον ακούσαμε να ανεβαίνει τις σκάλες. Η Amanda μου χαμογέλασε για μια ακόμα φορά και τον ακολούθησε.

«Ωχ.» άκουσα τον Mitch να λέει και γύρισα προς το μέρος του. Κοιτούσε την πόρτα.

«Του Harry ίσως να μην του άρεσε αυτή η ιδέα.» είπε η Clare και το χέρι μου έσφιξε ασυνείδητα τα λουριά του σακίδιού μου.

«Δεν...δεν πειράζει.» τους είπα και χαμογέλασα βεβιασμένα. Με κοίταξαν και οι 4 τους συμπονετικά.

«Απλά θέλει αυτό που τραγουδάει, να τον εκφράζει. Πιστεύει πως εσύ θα το αλλάξεις.» εξήγησε ο Adam από το πίσω της αίθουσας . «Μην ανησυχείς πάντως, πιστεύω πως δεν θα συμβεί κατι τέτοιο.» συμπλήρωσε και μου χαμογέλασε.

«Ευχαριστώ, είστε πολύ καλοί, όλοι σας.» τους είπα, νιώθοντας λίγο πιο άνετα.

Η πόρτα του στούντιο άνοιξε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, και ο Harry μπήκε μέσα με φόρα. Οι μικρές καστανές μπούκλες του κουνιόντουσαν απαλά. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου, και με έκανε να αισθάνομαι ανασφαλής και ευάλωτη. Χρόνια είχα να νιώσω έτσι.