The Best Prince (Kim Taehyung ff)

Hoofdstuk 19

(Taehyung POV)

Het was stikdonker in de gangen waar we doorheen werden geleid. Dat kwam misschien omdat de gangen onder de grond waren. Het enige licht wat er was kwam van de fakkel van Yoongi. Het licht gaf een onheilspellende glans op zijn gezicht.

Ik keek om me heen. De gangen zagen er oud uit, er brokkelden hier en daar delen van de muren weg. Het leek alsof het elk moment kon instortten, zodra je er één keer een trap tegenaan zou geven.

Mijn armen werden stevig vastgehouden door de jongen met de naam Namjoon en hoe hard ik ook tegenstribbelde, ik kwam niet los uit zijn greep.

We werden steeds verder de tunnel ingeleid en ik vroeg me af of er überhaupt ooit een einde aan deze gang kwam.

Gelukkig werd mijn vraag snel beantwoord, want er was inderdaad een einde aan deze gang. We kwamen aan in een grote zaal, waar plotseling wel heel veel licht was. Ik knipperde met mijn ogen, totdat ze aan het licht gewend waren en liep daarna verder.

De zaal zag eruit als één uit een koningshuis, niet als één van een vreemd gangenstelsel onder de grond. Er lagen tegels op de grond en er hingen hoge gordijnen, wat ik nogal onlogisch vond, sinds er geen ramen waren.

Plotseling stond Yoongi stil en iedereen stopte abrupt. Ik keek waarom we stopten, maar toen zag ik dat er een deur openging aan het einde van de zaal.

Ik strekte mijn nek uit om het te kunnen zien. Toen zag ik haar.

"Jisoo!" riep ik en ze hief haar hoofd meteen op. Tot mijn verbazing zei ze niets, ze was compleet stil.

Achter haar kwam nog iemand binnen lopen. Het was een oudere man, met donkerbruin haar en bruine ogen.

Ik herkende hem nog binnen een seconde. De koning!

Wat deed hij hier?

De man zette een grote glimlach op. "Goedenavond, allemaal." zei hij, terwijl hij zijn armen voor zich uit stak.

Er mompelden een paar mensen iets terug, maar ik bleef stil.

Wat is er hier aan de hand? En wat was er met Jisoo?

"Jullie vragen je vast af waarom je hier bent." zei de koning en hij klapte verrukt in zijn handen, alsof hij ons elk moment iets geweldigs kon gaan vertellen.

Niemand gaf antwoord, maar daar trok hij zich niets van aan. "Nou, hier komt het dan." zei hij. Hij liep plotseling verder en zijn uitdrukking werd minder vriendelijk.

Hij bleef doorlopen tot hij recht voor mijn neus stond.

"Jij," Hij porde in mijn borstkas. "Jij brengt zeer veel tijd door met mijn dochter, klopt dat?"

Ik knikte en ik begon me af te vragen waar dit gesprek naar toe zou leiden.

De koning floot tussen zijn tanden. "Ja, dat is dus het probleem. Ik heb gezegd dat de prinses uit ware liefde moet trouwen."

Ik knikte weer. Kon hij opschieten met zijn uitleg.

"Ik geloof niet in ware liefde tussen jullie." siste hij toen.

Ik knipperde met mijn ogen en deed toen een stap naar voren. Waarom wilde ik hier zo graag voor opkomen?

"Waarom heeft U mij naar het kasteel laten brengen?" vroeg ik met een doordringende blik.

De koning lachte. "Daar heb ik maar één reden voor." zei hij toen. "Dacht je nou echt dat jij gewoon een eenvoudige zwerfjongen was?" vroeg hij.

Ik keek hem met een verwarde blik aan. Waar heeft hij het over? Ik weet heel zeker dat ik een zwerfjongen ben, dat is de enige identiteit waar ik me ooit aan vast kon houden? Ging hij me nu vertellen dat ik die identiteit niet heb?

"Jouw vader..." zei hij. "Kende je hem?"

Ik schudde langzaam mijn hoofd.

De koning zuchtte. "Laten we het dan maar zo brengen. Jouw vader zou koning zijn."

Wat? Ik keek hem verward aan. Wat wist ik allemaal niet?

"Van dit land. Maar helaas is hij dat nooit geworden. Hij was vermoord." zei de koning nonchalant.

"Jouw vader was ook mijn stiefbroer. We hadden niet dezelfde ouders, want ik ben gevonden op straat. Ik zou eigenlijk een zwerfjongen horen te zijn, maar de koning van die tijd had mij gevonden. Als het aardige persoon dat hij was, bracht hij mij groot aan het hof. Er was natuurlijk geen enkele kans voor mij om koning te worden, want mijn stiefbroer was ouder." Hij pauzeerde even. "Maar ik wilde macht."

"Serieus, was die pauze nou echt om het dramatischer te maken?" Jin's stem haalde me uit het verhaal.

"Hou je mond." beval de koning. "Dus ik heb mijn stiefbroer vermoord, net voor zijn kroning. En weet je het nog mooier gemaakt? De ouders van Jin kregen de schuld. Ze zijn het land uit gestuurd." Hij begon te lachen op een kakelende manier.

Ik werd duizelig en zakte op de vloer. Ik was mijn identiteit weer volledig verloren.