The Best Prince (Kim Taehyung ff)

Hoofdstuk 22

We renden zo hard als we konden, maar de voetstappen van onze achtervolgers kwamen steeds dichterbij.

"Jungkook, ze komen dichterbij, wat moeten we doen?" hijgde ik, terwijl ik mezelf aanzette om nog harder te rennen.

Ik keek naar Jisoo en zag dat zij het ook bijna niet meer volhield.

"We zijn er bijna! Hou nog even vol!" zei hij. Jungkook had makkelijk praten, zijn conditie was duidelijk de beste.

We renden verder de gang in en toen kwamen we bij een deur. Jungkook opende hem en we renden er doorheen. Daarna sloot ik de deur onmiddellijk en barricadeerde hem met een stuk hout wat ik op de grond zag liggen.

We hoorden de soldaten schreeuwen, maar ze konden met geen mogelijkheid door de deur breken.

Ik steunde met mijn handen op mijn knieën en probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen.

"Open de deur! Ik beveel het in naam van de koning!" Hoorde ik Yoongi nijdig schreeuwen.

Het maakte me aan het lachen, een spottende lach. "Hij is mijn koning niet meer!" riep ik terug.

~Time Skip~

We waren naar de stad gegaan, waar we nu doelloos rondliepen.

"Waar gaan we nu heen?" vroeg Hoseok.

Ik keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je 'we'? Iedereen gaat nu weer zijn eigen weg op. Jij moet weer aan het werk in het kasteel en Jin ook, Jisoo en Jungkook gaan weer verder met hun leven..."

"En jij dan?" Naast me klonk Jisoo's bezorgde stem.

Ik lachte schamper. "Wat denk je? Dat ik ooit nog terug ga naar het kasteel?"

Jisoo keek verdrietig naar de grond, maar ik was nog niet eens klaar.

"Verwacht je ook dat ik het leven als zwerfjongen niet meer aan kan? Alleen maar omdat ik meer weet over mijn achtergrond? Geloof me ik kan echt nog wel overleven op straat, ook al ben ik van adel." raasde ik.

Jisoo keek gekwetst. "En wij dan?"

Ik lachte een harteloze lach. "Ik heb spijt dat ik ooit voor je gevallen ben. Het had toch nooit iets kunnen worden. Er zal nooit een wij zijn."

Jisoo kreeg tranen in haar ogen. "Je bent voor me gevallen? Hoe bedoel je?"

Toen deed ik iets wat ze niet had verwacht, maar ik kon het niet laten. Ik trok haar naar me toe en zoende haar. voor een kort moment openden haar ogen zich wijd, maar toen sloot ze ze. "Op deze manier." zei ik, toen ik haar weer losliet.

"I-ik begrijp het niet. Waarom verlaat je me nu dan?" vroeg ze verward.

"Ik weet niet of ik je kan vertrouwen." fluisterde ik toen en ik stapte weg van haar.

"Ik ben niet hetzelfde als mijn vader!" riep Jisoo verdrietig.

Ik draaide me om en liep weg. "Vaarwel. Dit was onze laatste herinnering samen. Ik moet eerlijk zeggen, ik ga jullie missen, maar het is beter zo."