_Mercy_ [Book 1]

Τιγράκι Αγρίεψες

Shawn  POV

"Καλά με κατάλαβες . Δεν σου έλειψα καθόλου Shawny  ; " λέει και η ilianna σηκώνεται από το κρεβάτι και στέκεται μπροστά μου με σταυρωμένα τα χέρια .

"Όχι Rosie δεν μου έλειψες μετά από όσα έκανες " της απανταω και πιάνω την ilianna από την μέση της και την βάζω στα πόδια μου . Δεν έχει να φοβάται τίποτα και δεν χρειάζεται να κρύψω κάτι από την συζήτηση το θέμα 'Rosie' για εμένα έχει τελειώσει.

Μου ρίχνει ένα χαμόγελο και τα μάτια της κοιτούν τα δικά μου και μπορώ να δω την ευχαρίστηση από την κίνηση μου .

"Σιγά βρε μωρό μου περασμένα ξεχασμένα ο Alec δεν ήταν τίποτα μπροστά σου εσύ ήσουν η σχέση μου το αγόρι που αγαπούσα " ακούω την φωνή της να λέει και νιώθω ένα μικρό τσιμπιμα μέσα μου . Με ενοχλεί γαμώτο αυτό που έκανε , δεν με νοιάζει πια αλλά με ενοχλεί .

"Κανείς δεν αγαπάει ετσι μάλλον έτσι αγαπάς μόνο εσύ και ο Jack " της λέω και η ilianna με κοιτάει περίεργα . Εννοείται πως γνωρίζονται με τον Jack έκανε χρόνια παρέα μαζί του .

"Ο jack ; Γιατί το λες αυτό ; "

"Γιατί έκανε ότι και εσύ και τώρα τράβα στον διάολο και εσύ και η αγάπη σου " της φωνάζω και κλείνω το τηλεφωνώ . Πουτανα !

Το βάζω στην τσέπη και τυλίγω τα χέρια μου στην μέση της πιο  πολύ από πριν και αυτή ακουμπάει το κεφάλι της στον λαιμό μου .

"Shawn ξέρω ότι σε πειράζει και την θες ακόμα και δεν με ενοχλεί " λέει ψιθυριστά χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της να με κοιτάξει . Πιάνω τους ώμους της και την τραβάω ελαφρά πίσω για να με κοιτάζει .

"Τι λες ; Δεν την θέλω , δεν νιώθω τίποτα για αυτήν και δεν καταλαβαίνω πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα " αποκρινομαι ελαφρά νευριασμενος. Δεν γίνεται μετά από όλα όσα της έχω πει να νομίζει ότι θέλω την Rosie είναι τρελό .

Πιάνει μια τούφα από τα μαλλιά της δαγκώνοντας το κάτω χείλος της και την βάζει πίσω από το αυτί της . Ο συγχρονισμός αυτών των κινήσεων με τρελάνει .

"Α-απλα όσο της μιλαγε ήσουν αναστατωμένος και υπέθεσα πως την θες ακόμα για αυτό αντιδράς  έτσι " μου απαντάει και ο τρόπος που το λέει είναι λες και μου εξηγεί την πιο απλή της σκέψη.

" Υπέθεσες λαθος αναστατώθηκα και είναι λογικό κάποτε ήμουν μαζί της πως γίνεται να μην νευριασω από την στιγμή που με περνει τηλεφωνο μετά από κάτι χρόνια και με ρωτάει εάν μου έλειψε " απαντάω στην ανόητη σκέψη της αλλά αυτή συνεχίζει να έχει αυτό το βλέμμα της δυσπιστίας .