The Painful Way

deel 7

"Wewa ik moet je wat vertellen." zeg ik en wenk naar mijn broertje dat hij weg moet gaan. "Hmm vertel." zegt mijn vader en legt zijn krant weg.
"Erdani is terug." "WAT??!" schreeuwt mijn vader en kijkt me met vol ongeloof aan.
"Ja wewa, de dochter kwam vandaag langs."

"wat wilde ze?"
"Ze had een brief meegenomen die volgens haar van ons kwam. er stond op dat wij het goed wilde maken met haar vader." zeg ik en kijk mijn vader afwachtend aan. Hij blijft zonder iets te zeggen voor zich uitstaren.
"Ze willen haar terug." zegt mijn vader na een tijdje.
"Wie??" Vraag ik nieuwsgierig.
"Haar echte bloed."

Layla perspectief:

Onderweg naar huis vertelde ik alles aan Safa, het beste is om dit te negeren vond ze. Daar heeft ze ook gelijk in. Ik moet dit laten, als  de brief werkelijk van hun was werd het me wel verteld. Aan de andere kant heb ik niet zo een goed gevoel over, ik bedoel wie zou zo iets nou doen? En waarom?..
--
Thuis aangekomen begin ik gelijk met eten maken. Ik heb zin in loempia dus dat ga ik vandaag doen.
Even later zit ik met safa te eten aan tafel. We praten en lachen gezellig samen zonder enig zorg of verdriet.

Op zulke momenten besef ik dat zelfs één glimlach een deel van mijn zorg en pijn laat verdwijnen. Lach naar het leven, het leven lacht terug.

Maakt niet uit hoeveel pijn of verdriet je hebt, maakt niet uit hoeveel zorg of ellende je in het leven tegemoet komt, maakt niet uit hoevaak je hebt gefaald, weet  dat wat het leven je te bieden heeft een beproeving is, Weet dat wat je mee maakt jou sterkte bewijst, En weet dat al de tegenslagen die je tegenkomt je kracht en je vermogen versterkt om je veel te laten bereiken in het harde leven...

2 maanden later:

Huilend glij ik langzaam langs de bebloedde muur naar beneden. Is dit waar mensen het over hebben? Het lot? Is dit wat ik verdienen heb? Dit?
Ik adem diep in en kijk mijn kamer rond met wazige ogen. Alles ligt overhoop, netals mijn leven. Hard sla ik met mijn bebloedde vuisten op de grond. Mijn hand doet zeer, maar niks boeit me nu. De gebroken spiegel die ik zojuist heb kapot geslagen ligt rond om me heen. Ik voel paar scherven in mijn hand, maar de pijn voel ik haast niet meer.
Waaraan heb ik dit verdient? Wat heb ik misdaan o Allah? Werd dit leven mij niet gegunt?
Met moeite hijs ik mezelf omhoog. Mijn lichaam is te zwak, door dat ik nauwlijks iets binnen krijg. Ik ben ook heel erg vermagerd, mijn gezicht is lijk bleek, mijn benen kunnen me bijna niet meer optillen, niks lukt me nu. Zelfs bewegen gaat bijna niet. Ik laat mezelf zakken op het bed en kijk mijn blote benen aan die plaats van getint zijn, rood aanzien. Door al de gemengde gevoelens die me gek maken heb ik mezelf zojuist overal open gekrabt. Het doet pijn maar niet eens zoveel pijn als die van binnen. Ik kijk naar het plafond en denk na over alles wat ik heb meegemaakt.
Na een tijdje wordt alles zwart voor mijn ogen , voor eventjes weg van al die ellende en pijn..

Safa perspectief:

Al drie uur probeer ik Layla te bereiken maar nog steeds geen antwoord. De laatste tijd gaat het heel erg slecht met haar. Ze eet niet, slaapt nauwelijks en zit alleen maar te huilen. Ook is ze heel erg vermagerd en lopen gaat moeilijk. Het is verschrikkelijk om haar zo te zien. Ik heb veel voor haar geprobeerd te doen, maar tevergeefs, het wordt juist erger!

Ik stap mijn auto in en rij richting haar huis. onderweg zet ik ride or die van josylvio aan. Zachtjes begin ik mee te zingen om even alles te vergeten.
-
Voor de derde keer druk ik op de deurbel. Geen antwoord. Ik kijk naar haar kamerraam maar zie dat de gordijnen nog dicht zijn. Als ze toch niet open doet dan ga ik wel van de tuindeur naar binnen.

binnen aangekomen zie ik dat alles op het zelfde plek ligt net als de dagen daarvoor. Vieze borden, bekers en bestek op het aanrecht, tv die nog aan is, dekens op de bank..
Overal ligt er rotzooi. "Layla" schreeuw ik door het huis. Geen antwoord. Ik loop de trap op om naar haar kamer te gaan. Hoe dichterbij ik kom, hoe erger mijn angst toeneemt..

Voorzichtig zet ik mijn bezwete hand op de deurklink. Ik houd mijn adem in en doe met een ruk de deur open. "Laylaaaaaaaaaa
AAAAAAAAAH." Geshockeerd kijk naar haar kamer. Tranen vloeien over mijn gezicht. Neee neee neee en nog eens neee. Ik voel me licht in mijn hoofd worden en houd snel de deurklink vast.

Met knikkende benen loop ik naar haar toe. "Laylaaa alsjeblieft." Ik schud haar wild heen en weer in hoop dat ze wakker wordt.
Geen antwoord.
De muur die vol is met geveegde bloed, gebroken spiegel die overal op de grond ligt, scherven die met bloed beschildert zijn.. geven een antwoord op een vraag die ik nooit gesteld wil hebben.

paniek overheerst mijn gedachte. Vragen die in mijn hoofd rond zwerven opzoek naar hun antwoorden. Snel gris ik mijn telefoon uit mijn tas en bel de ambulance op.

-----

"Famillie van Mevrouw Erdani?" De dokter komt de wachtruimte binnen en kijkt me vragend aan. "Ja dat ben ik" Ik sta op en schud hem een hand. "Als u mee wilt komen kan ik de resultaten met u bespreken" zegt hij. Ik loop met hem mee naar zijn kantoor en neem gelijk plaats.
 "Wilt u wat drinken?" Vraagt hij voordat hij op zijn stoel gaat zitten. "Nee bedankt." Ik glimlach zwakjes naar hem en kijk hem dan afwachtend aan. Hij neemt plaats en voudt zijn handen over elkaar heen.
"Nou, de toestand van Mevrouw Erdani is stabiel. ze heeft wel veel bloed verloren, aangezien ze veel open wonden heeft opgelopen. Voor de rest is het ook dat ze weinig voedingstoffen binnen krijgt. Als we kijken naar haar bloed, die we hebben afgenomen, blijkt dat ze vitamines te kort heeft. Daardoor moet ze dan deze week hier blijven tot dat haar lichaam weer hersteld." Zegt hij terwijl hij door een map bladert. Ik ben oprecht blij dat het niet heel ernstig is, maar alsnog kan ik dit niet aanzien. "Heeft u nog vragen?" Vraagt de dokter dan als hij opstaat. "Kan ik haar nu zien?" "Ja dat kan zeker."

Ik doe de deur open en loop meteen naar binnen. Ze zit met der rug tegen de deur waardoor ze me niet ziet. "Laylaaa." gillend loop ik naar haar toe. Ze draait zich om en kijkt me suf aan. "Hey." komt er zachtjes uit haar mond. Gelijk knuffel ik haar en voel meteen dat mijn wangen nat worden.
Ik laat haar los en kijk haar verdrietig aan. "Waarom doe je me dit aan Laylaa asljeblieft waarom!??" Ze zegt niks en kijkt me vermoeid aan. "Beteken ik dan niks voor je? Denk je niet aan mij? Ik heb al nachten niet kunnen slapen omdat ik elke keer na jou te hebben bezocht me al gelijk zorgen maak." De tranen hebben hun weg ook bij haar gevonden. Ze kijkt me aan en trek zachtjes aan me shirt. Ik geef haar weer een knuffel en een kusje op haar wang. We kijken elkaar een minuut aan terwijl de tranen nog steeds doorstromen. "Soms zeggen blikken meer dan woorden." Zegt ze schor en glimlacht zwakjes naar me.  
 
Layla perspectief:

"Yallah kom." Met kleine stapjes volg ik Safa naar buiten. Het is al een week later en eindelijk mag ik het ziekenhuis verlaten.
Lopen gaat nog steeds moeilijk, maar ik moet er wel aan wennen. Aangekomen bij de auto stopt Safa al mijn spullen op de achterbank en stap zelf al in. wachtend op Safa kijk ik uit het raam, hoe zou het zijn als me ouders en me broer er nog zijn? Zou dit allemaal dan niet gebeurd zijn?.  Als ze ook is ingestapt start ze de auto en rijdt weg.

"we moeten echt een oplossing vinden." Niet begrijpend kijk ik haar aan.
"Al die zogenaamde brieven van ef&zed, wat heeft dat te betekenen?" Zegt ze en loopt naar de keuken waar al de brieven staan. Ze pakt het op en zwaait er mee.
"ik praat verdikkeme tegen je!!"
Schreeuwt ze als ik geen antwoord geef waardoor ze daarna de brieven met een harde klap op de aanrecht gooit. "Wat wil je dat ik doe dan." Zeg ik bijna niet hoorbaar en kijk verdrietig voor me uit.
Ze kijkt me met grote ogen aan en loopt dreigend mijn kant op. Voor dat ik het besef houdt ze mijn hoofd met twee handen vast en schud het heen en weer.
"Wat wil je dat ik doe dan? Geloof je het zelf?" Ze kijkt me raar aan en begint vervolgens crynisch te lachen. Niet begrijpend staar ik haar aan. "VERDOMME LAYLA, JE BENT ECHT ONGELOOFELIJK. VOOR WAT HEB JE 23 JAAR GELEEFD? WEET JE WEL HOE OUD JE BENT? JE BENT EEN VOLWASSEN!!" Ik schrik van haar uitbarsting en neem uit angst paar stapjes naar achter. "GEBRUIK DIE KAULO HERSENEN VAN JE. BEN JE OP JE ACHTERHOOFD GEVALLEN OFSO? JE BENT WEL EEN DOKTER ASSISTENT OM ANDERE TE HELPEN TERWIJL JIJ JEZELF NIET EENS KAN HELPEN!" gaat ze verder en ik kan niet ontkennen dat ze geen gelijk heeft. Ik probeer mensen te helpen terwijl ik zelf de hulp hard nodig heb.

 Ze loopt de keuken uit en gaat op de bank zitten. Ik loop achter haar aan en ga naast haar zitten. Ze kijkt onbewogen voor zich uit. Er valt en dodelijk stilte met ieder van ons ver gezonken in zijn eigen gedachte. "Je maakt me ziek layla wollah je maakt me echt ziek." Paar traantjes vallen over haar gezicht. "Je hebt gelijk echt." Verbaasd van mijn reactie kijkt ze op. "Ik ga er weer heen, als je meewilt zie ik je over een halfuur voor de deur."

Lees de boeken van miss1maghrabia 😍😍😍