10.04.2004
Arka koltukta elindeki mavi balonlarına bakıp gülümsedi çocuk. Mutluydu... bir daha hiç olamayacağı kadar.
Radyoda çalan şarkıya eşlik eden babasına ara sıra aşk ile bakan annesini izlerken huzurluydu... sanki son huzuruymuşcasına.
Gülüş sesleri yankılanırken arabanın içinde, derin bir iç çekti. Bugün yaptıklarını düşünmeye başladı.
Nisan ayının ilk günleri olması sebebiyle her ay başı yaptıkları gibi gün boyu gezmişlerdi. Annesinin alışveriş yapması ile her ne kadar günün yarısı geçmiş olsada geri kalanı onun için bayramdan farksız sayılırdı.
Babası her zaman ki gibi onu lunaparka götürmüş, yine en sevdiği balondan almıştı.
Ama bu sefer birden fazlaydı... sanki bir daha alamayacakmış gibi.
Gülümseyerek "baba" diye mırıldandı. Ancak bu son "baba" diyişi olmuştu...
Aynı babasının son "Bartu!" Diyişi gibi...
...devam edecek
28.03.2018
Sevgili günlük.
Biliyorum her seferinde benden aynı kelimeleri ve aynı cümleleri almaktan bıktın. Ama bu kural hiçbir zaman değişmeyecek.
Ben her zaman aynı şeyleri yaşayarak kırılmaya, sana her zaman aynı şeyleri yazmaya devam edeceğim.
Bilmiyorum, neden böyleyim. Neden böyle bir hayatın içindeyim...
Ancak bu aralar aklımda yeni şeyler var. Belki de kolaya kaçıp ölmeliyim?
Nasıl fikir?
Bence gayet güzel. Çünkü ben yaşamaya devam ettikçe fiilen her gün tekrardan ölüyorum.
Benim gibi biri için umut aramak çok acınası farkındayım. Ama yinede bunları ertelemeliyim.
Son bir umut kaldı. Beni yargılamayacak insanların olduğu bir yer. Çünkü onlar dertleride boğulurken dış görünüşümü umursamazlar.
Sanırım ilk defa kendimi aşağılanmış hissetmeyeceğim. Umarım bu defa kendimi sevebilirim.
Yoksa geriye düşünmekte olduğum kolay seçenek kalıyor... o seçenek birçok kişinin umrunda, hatta arkamdan üzülecek biri olmamasına rağmen ertelemem gerek.
Pişman olmayacağımı hissediyorum.
Almila...
