Beyazın Sessiz Çığlığı | Texting

Belki son, belki başlangıç.

Bölüm şarkısı: Sleeping At Last- Arctic

"Sen beni öldürdün." karşısındaki kız nefretle kendisine bakıyordu. "Hayır, ben kimseyi öldürmedim." diye yanıtladı onu. Aslında, bunun doğru olmadığını biliyordu. Sadece zaman kazanmak istiyordu.

"Öyle mi diyorsun? Sen katilsin Aydeniz. İster kabul et, ister etme. Sen, içindeki çocuğu öldürdün. Ve hatta daha nicelerini. Kötü insanın tekisin sen. Bununla da sonsuza kadar yaşayacaksın." tam arkasını dönmüş gidecekti ki vazgeçti. "Bu arada, hep söylediğim gibi, hiçbir şey asla düzelmeyecek." bu kız bu kadar acımasız olmak zorunda değildi. Gerçekler bir tokat gibi suratına çarpıyordu. Gözleri dolu bir şekilde "Biliyorum," dedi. "Lanet olsun ki biliyorum."

Bu sefer şaşkınlık yaşayan kişi karşındakiydi. "Sen... Sen normalde pes etmezdin. Bu kadar mısın yani?" Aydeniz'in cevap vermeyeceğini biliyordu. "Umutsuz vakasın Aydeniz," dedi ve devam etti. "Geçen seneyi hatırlıyor musun?" diye bir soru yöneltti. Aydeniz, hatırlıyordu. Ama yine sustu.

"O kadar zorluklar atlatmış olmana rağmen hiç yılmamıştın. Şimdiki gibi ruhsuz ve soğuk birisi değildin. Duyguların vardı. Ne kadar değiştiğinin, ya da ne hâle geldiğinin farkında mısın?"

Aydeniz, arkasındaki uçuruma bir süre baktı. Kız konuşmaya devam edince bakışlarını yeniden ona kilitledi. "Geçen sene ben de vardım. Sen, beni öldürdün. Bunu neden yaptın? Neden bize acımadın?" verecek cevabı yoktu. Sustu. Yine ve yeniden sustu.

Bir süre sonra çalıların arasından dört- beş yaşlarındaki hâli çıktı. Yavaş adımlarla Aydeniz'in karşısına geçti ve gözlerine baktı. "Onu dinleme," dedi kötü tarafını işaret ederek. "Sen kötü biri değilsin. Sadece... Çok kırıldın." dedi samimiyetle. Bu küçüğü seviyordu.

Kafasındaki sesler durmuyordu. Her şey yine birbirine girmişti. Uçuruma tekrardan döndü. Uzunca seyrediyordu. Belki de bir daha asla seyredemeyecekti. Belki de her şey burada sonlanacaktı. Geç kalan bir şeydi zaten bu. Sonlanmalı mıydı? Emin değildi. Ama daha fazla düşünürse vazgeçecekti. Arkasını döndü son kez. Küçük kız ağlayarak "Özür dilerim," dedi. Kötü hâli ise gülümsüyordu. Biteceğine seviniyordu. O zaten hep bunu beklemişti.

Elindeki mantar kapaklı cam şişeyi denize attı birinin bulmasını umarak. Son bir kez gözünden bir damla yaş düştü. Topraksa yıllarca bunu beklemiş gibi o suyu emmişti. Yerden bir çiçek kopardı. Bir süre onunla oyalandı. Artık emin olduğundaysa, bir adım attı. Tek ayağı boşluktaydı. Ve son adımındaysa gökyüzü ona kucak açmıştı. Sonrasında gökyüzü ona bakamayacağını düşünerek onu denize bırakmıştı. Vücudunun suyla bütünleştiğini hissetti Aydeniz. Sıkıca kapadığı gözlerini açamadı ama ona tek veda eden kişinin küçük kız olduğunu görebildi. Sanırım, her şey bu kadardı.

İlk olarak merhaba. Bu, bugüne kadarki yazdığım yeri bende en en özel olan kurgu. Fazla açıklama yapmak istemiyorum, zaten daha görüşeceğiz Medyaya koyduğum şarkıyla beraber okursanız daha güzel olur. Yorumlara başladığınız tarihi bırakın da anı olarak kalsın.♡